— Ikki kundan beri sizni ko‘rmayapman! Nega ishga kelmayapsiz?
— O‘troq boshliq, men ishga kelyapman. Men kelgan mahal ixshonada hech kim bo‘lmayapti?!?!
— Ho‘sh motosikl qani?
O‘g‘ri:
— Qanaqa mototsikl?
— Biroz avval qoidani buzib, mendan qochib kelayotganding-ku?!
— Bu nima deganing? Axir men piyoda aylangani chiqdim-ku...
— Aylangani chiqdingmi?
— Ha.
— Kaska kiyib olib-a??? Mototsikl bilan hujjatlarni ko‘rsat, - degan ekan inspektor.
— Sizga tekkandan ko‘ra shaytonga tekkanim yaxshi edi, - desa, eri qarab turib:
— Buni iloji yo‘q, yaqin qarindoshlarning nikoh qurishi man etiladi, - debdi.
— Ovqat qilishni bilmaysiz! O‘g‘lim bechora bemaza ovqatlarni yeb, umri o‘tyapti! Sizdek xotin bilan yashab yuribdi bolam... Men sizni yoshingizda...bilasizmi?!
Kelin:
— Bilaman oyijon. Huddi meni yoshimda siz adajonni qirqini o‘tkazgan edingiz.
— Qizim, men ertaga uyqudan turmayman! Indinggacha uxlayman!
— Eshikni qulfladingmi?
— Ha, - debdi yigit.
— Kalitni ikki martta aylantirdingmi?
— Ha, ikki martta, - deb yana javob beribdi.
— Kalitni oldingmi?
— Mana, cho‘ntagimga soldim...
— Bo‘ldi, unga boshqa quymanglar! Supada o‘tiribmiz-ku! Eshikni qulflaganmush...!!! – deb kulib yuborishibdi.
Ko‘rib qolsam derman, bu kimdur?
Sal vaqt o‘tib qarasam,
O‘zimning kampirimdur.
— Azizam meni quyoshim bo‘lishni istaysanmi?
— Ha albatta!
— Unda mendan 150 million kilometr uzoqda yur!
— Eng qimmat narsangni ber! – debdi do‘q urib o‘g‘rilardan biri.
— Dadasi, meni berib yuboraqoling... – debdi shoshib qolgan xotini.
— Jinnimisan!? Eng qimmat narsani deyapti, arzonini emas! – dermish eri.