— Qaysi tugmasini bosish kerak?
— Qizil tugmani bosing, - debdi kotiba.
Qog‘oz maydalanibdi. Shunda boshliq kotibaga qarab:
— Shu hujjatdan yana bitta nusxa chiqarish kerak, - dermish.
— Kecha menga qaytim berishda 5000 mingga adashibsiz!
Jahli chiqqan sotuvchi bolakayga o‘dag‘aylab:
— Kecha shuni aytmaysanmi?! Endi kech bo‘ldi. Qayerdan olib beraman syenga 5000 ming pulingni?! - desa, bolakay orqasiga o‘girilib:
— Mayli, 5000 mingni sizga qaytarib bermoqchi edim-da..., - deb ketib qolibdi.
— Adam sizlarni qul qilib sotib olganmi?
— Ha, - dedim men ham kulib.
Shunda qizaloq mehribon ohangda:
— Xavotir olmang, katta bo‘lsam hammangizni o‘zim ozod qilaman, - deydi.
— Allo, kim bu?
— Do‘stim Alisher uydami?
— Ha, u uyda!
— Telefonni unga bera olasizmi?
— Yo‘q!
— Nega axir? Uyda dedingiz-ku?!
— Lekin men ko‘chadaman-da!
— Qarang, shu yigitni men 5 yil avval tashlab ketgan edi. Hanuzgacha ichib yuribdi.
Eri ishongisi kelmay:
— Qo‘ysang-chi, hech kim bunchalik uzoq nishonlamaydi-ku...!? - degan ekan.
— Kapitan bo‘lishni istaysanmi?
— Ha, albatta!
— Shu daqiqadan boshlab shu kemani kapitanisan. Kema cho‘kyapti. Qoidaga ko‘ra sen kemani oxirgi bo‘lib tark etishing kerak.
— Teskari o‘giril, yot! Agar kim bizni yuzimizni ko‘rsa, otib tashlaymiz!
Bir odam:
— Men ko‘rdim, - deb yuboribdi. Shu zahoti to‘pponchani olib otib tashlashibdi. Yana so‘rashibdi:
— Yana kim ko‘rdi?! - desa, chetroqda yotgan odam:
— Meni xotinim ko‘rdi, - dermish.
— Gaping bo‘lsa gapir! Boyadan beri nega oyog‘imga tepasan?! - dermish.
— Oyijon, bugun bizni kasallikka qarshi emlashdi.
— Yig‘lamadingmi ishqilib?
— Yo‘q, meni quvlab yeta olishmadi...