— Bugun xotinimni tug‘ilgan kuni. Nima sovg‘a qilsam ekan? - debdi.
Do‘sti:
— Uyga mast holatda bormasang bo‘ldi. Sovg‘a - shu!
Erkak o‘ylanib turib:
— To‘g‘ri, xotinimni yubileyi har holda...!
— Men psixiatrman! Qanday qilib sizga yordam berishim mumkin?!
— Axir men aqldan ozay deb turibman-ku...
— Kechirasiz, menga skripkangizni berib tura olmaysizmi?
— Mashq qilmoqchimisiz?
— Yo‘q, uxlamoqchi edim!
— Meni himoya qilsangiz.
— Nimada ayblanyapsiz?
— Pullarni soxtalashtirishda.
— Mayli, sizni o‘z himoyamga olaman.
— Rahmat. Mana sizga naqd pullar!
— Sizning qishlog‘ingizda qanday mashhur, taniqli shaxslar dunyoga kelgan?
— Yo‘q, bizni qishloqda faqat chaqaloqlar dunyoga kelishadi-ku!?
— O‘g‘lim, bu nima qilganing?! Otang shu yurishingni bilsa nima qiladi?! - debdi.
Shunda yigit ikkilanmay javob beribdi:
— Otam meni o‘ldiradi! Chunki bu uning hududi!!!
— Ha! Agar so‘ralgan pulni soat 17:00da olib borishing kerak bo‘lsa-yu, sen uni 17:30 da olib borsang, demak sen yarim soatga ablah bo‘lib turasan.
— Men bir narsaga hayronman. Shunday o‘tkir zehnli, baland ta’bli bo‘la turib, she’r yozish bilan shug‘ullanmaysiz.
— Mavlono xo‘b ayturlar. Afv maqomida uzr bayon qilamanki, endi she’r yozishga zo‘r ishtiyoq bilan kirishib ketdim. Hatto kechalari ham she’r yozish bilan mashg‘ul bo‘lyapman. Masalan, o‘tgan kecha ikki pulga olingan sham yonib bitguncha, ikki yuz juft bayt yozdim.
— Undoq bo‘lsa, har yuz juft bayting bir pul ekan-da...
— Hoy yigit, gimnastikachimisan?
— Ha, qayerdan bildingiz?
— Chunki bir oyog‘ing bu yerda, ikkinchisi bir metr narida turibdi.
— Ko‘zguni yoniga pullaringni qo‘ygin-da sanab chiq! Aniq oshadi!