— Nikoh o‘qitishga!
— Lekin hali yaxshiroq tanishmadik-ku...?
— Nikoh o‘qitib olaylik. Onam shunaqa deb tayinlagandilar!
— Ozishimni xohlasangiz, ham bir kilo uchun 100 mingdan to‘laysiz-mi? - debdi.
Eri bo‘lsa:
— Insofing bormi xotin? Bozorda dumbani narxi qancha turishini bilasanmi? - deb kulib yuboribdi.
— Daraxtlar yordamida shimol va janub tomonlarni qanday bilib olsa bo‘ladimi?
O‘qituvchi:
— Juda-yam oson-ku! Archa-shimol, palma esa janub.
— Maoshimni deyarli hammasini sayyohatga sarflayapman.
— Yo‘l haqqi oshganidan xabarim bor...!
— Ho‘sh, ayting-chi? Maktabdan nimalarni o‘g‘riladingiz? – so‘rabdi tergovchi.
Qorovul yuzini burishtirib:
— Xo‘jalik bo‘limi mudiridan biror arzgulik narsa qolmagan-ku o‘zi...?! – debdi.
— Meni-yam olib ketinglar, - desa, fillar:
— Joy yo‘q, - dermish.
— Ha, afandi, yo‘l bo‘lsin?
— Tabibga ketyapman, - javob berdi Afandi.
— Soppa-sog‘siz-ku, axir?
— E, birodar, navbat kelguncha kasal bo‘laman-da!
— Sevgan qizingizgami?
— Yo‘q, qaynonamga.
— Nega buncha kam?
— To‘g‘ri aytasiz. Ikkita beraqoling!