Janjal haqida latifalar
Er:
— Seni nuqul pul havotirga soladi!
Xotin:
— Pul havotirga solmaydi, tinchlantiradi!
— Siz jabrlanuvchi Hamidni do‘pposlashayotganini ko‘ra turib, yordam bermay, indamay o‘tib ketgansiz...
— Nima qilay? Axir o‘zlari mensiz ham juda yaxshi uddalashayotgandi-da...!
— Nimaga sal?
— Janjal paytida "bo‘ldi uyga ketaman" dedi, lekin ketishidan oldingi pardozini shunchalik uzoq qildiki, qayerga otlanganini unutib ham qo‘ydi.
— Ko‘rdingmi?! Qanaqa zo‘r bolaman...! Meni deb qizlar bir-biri bilan urishib ketishadi...!
— Yo‘q, ular bir-biriga: Sen olib ket uni, o‘zing olib ket, menga-yam kerakmas! deyishyapti.
— Ertaroq bor!
— Ertalab soat oltida borib ko‘rdim! Baribir kech kelding, deydi.
— Ahmoq, yalqov, dangasa. Huddi dadangni o‘zisan.
Shu payt erining jahli chiqib:
— Hoy, nimalar deb shang‘illayapsan???
Ayol:
— Siz aralashmang! Sizga tegishli gap bo‘layotgani yo‘q!
— Xotinim pomidor bilan urdi.
— Pomidorga shunday ko‘karib ketdimi?
— Pomidor bankani ichida edida.
O‘g‘rilar sekin u yotgan joyga keldilar-da, «Pul qaysi oyog‘ida ekan? O‘ngidami, chapidami?» deb, ikkilanib, tavakkaliga bir oyog‘ini o‘tkir bolta bilan chopib, opqochib ketdilar. Birdan vagonning ichi to‘s-to‘polon bo‘lib ketdi. Yo‘lovchilar savdogarning holiga achinardilar. U bo‘lsa hadeb «xudoga shukur, xudoga shukur» derdi.
— Iye, nimaga shukur qilyapsiz? Axir bir oyog‘ingiz...
— E qiziq ekansizlar-ku! Pullik oyog‘im omon qolibdi-da! Shunga shukur qilyapman...
— Nega xafasan bolam?
— Uyda oyim bilan adam janjallashishyapti. Adam oyimni “Sen filsan!” desa, oyim adamga “Maymun” deb baqiryapti. Ota-onam fil va maymun bo‘lishsa, men unda kimman? – degan ekan bolakay.
Ertasiga ko‘rishib, bir-biridan hol-ahvol so‘rashibdi. Birinchisi:
— Kecha men uyga borsam, xotinim janjal ko‘tardi.
Ikkinchisi:
— Meni xotinim hafa bo‘lib, arazlab gaplashmadi.
Uchinchisi:
— Meni xotinim esa yedirib, ichirib qornimni to‘ydirdi.
— Nima??? Nimalar yeb-ichding?
Uchinchi erkak xo‘rsinib debdi:
— Kaltak yeb, zahar ichdim...!