Ovqatlanish haqida latifalar
— Qanday yo‘l ekan?
— Hashamatli biror restoranning yopilishiga ozgina vaqt qolganida kiramiz. Istaganimizcha taom buyurtma berib, ovqatlana boshlaymiz. Ish vaqti tugab, ofitsiantlar birin-ketin uyga keta boshlashadi. Oxirgi qolgan ofitsiant bizdan pulni so‘rasa, biz uni sherigi pulni olganini aytamiz.
— Zo‘r-ku, qoyil. ketdik.
Restoranda ofitsiant:
— Kech bo‘lib qoldi. Restoran yopiladi. Marhamat qilib hisob-kitob qilsangiz...
— Iye, biz boshqa ofitsiantga pulini allaqachon to‘lab bo‘lganmiz. Qaytimini berasizlarmi, yo‘qmi?
Sherigi narigisiga qarab:
— Iye, poyezdimiz ketib qolyapti, tur!!! – desa, ikkinchisi xotirjam choyini xo‘plab:
— Bilet bizda-ku, qayerga ketardi?! – dermish.
— La’nati, labimni kuydirding, - debdi. Manti tugilgan joyidan ochilib ketibdi. Afandi darg‘azab bo‘lib:
— Labimni kuydirib, yana kuladi bu! - desa, mantini yog‘i oqibdi. Afandi:
— So‘ksam yig‘laydi yana, - dermish.
— Afandi, asalning hammasini yesalar ham mayli-ku, lekin kuchlilik qilib yurak-bag‘ringizni o‘rtab yuborar deyman,— dedi.
Afandi pichog‘ining uchiga asaldan katta bir bo‘lagini sanchib olar ekan, javob berdi:
— To‘g‘ri aytadilar, lekin bir xolis odam bo‘lsa kimning yuragi o‘rtanayotganini aytib berar edi.
— Nega hamma ovqatlar aroq hidi kelyapti?
Ofitsiant bir qadam orqaga surilib:
— Endi-chi? Kelmayaptimi? - dermish.
— Mana bu hamma dorilarni har kuni uch mahal ovqatdan keyin bir hafta davomida ichasiz.
— Nimalar deyapsiz, doktor?! Buncha ovqatni qayerdan topaman?
— Ha, ko‘chadagi oshxonalarda ovqatlanib yurish yoqmayotgan edi.
— Endi-chi?
— Endi yoqyapti.
— Boshqa bunaqasidan sotib olmagin, xo‘pmi?! - desa bo‘ladimi...
— Bo‘ldi, bas qil! Iltimoslaringni bajardim. Mana yolvorib so‘ragan narsalaring! Shuncha olganim yetar axir...!
— Yana ovqat tayyor emasmi? Men itday ochman! Bo‘ldi, restoranga ketdim!
— Xoy, besh daqiqa sabr qilib turing!
— Nima, besh daqiqada ovqatni tayyor qilishga ulgurarmiding?
— Yo‘q, kiyinishga ulguraman.