Uddaburonlar haqida latifalar
Shunda arslon hamma hayvonlarni bir joyga yig‘ib shunday debdi:
— Eng qo‘rqoq, eng kichkina hayvondan yeyishni boshlayman! O‘zing bilib o‘rtaga chiqaver!
Bir payt quyon o‘rtaga sakrab chiqib:
— Nega arslon akamni kutishga majbur qilasanlar?! O‘zlaring bilib, tezroq chiqmaysanlarmi?! – dermish.
— Yo‘q, yo‘q! Bugun aslo iloji yo‘q! Ishlarimiz juda-yam ko‘p. Ertaga ham, indinga ham bandmiz. Keyingi hafta xabar oling! Navbatga yozib qo‘yaman, - deb gapira ketibdi.
Boyagi yigit esa tadbirkorga qarab turib:
— Telefon ustasi chaqirganmidingiz? Tarmoq ishlamayotgan ekan, tuzatishga kelgandim, - debdi.
— Shekspir nechanchi yilda tug‘ilgan?
— 1564 yilda.
— 1565 yilda esa nima bo‘lgan?
— Shekspir 1 yoshga to‘lgan.
— Qani, taqsir, tog‘orani menga bering, ko‘tarishib ketay,— dedi-da, Afandining qo‘lidan tog‘orasini oldi.
Uyga yetdilar. Afandi odamgarchilik yuzasidan u kishini mehmon qilib jo‘natdi. Biroq bu kishi har kuni kelib, Afandi bilan so‘rashib:
— Xo‘sh, qalay, tog‘ora omonmi?—deb so‘raydigan bo‘lib qoldi.
Har gal kelganida, Afandi uni holi-qudrat mehmon qilib jo‘natardi. Bu holning uzluksiz davom etishidan Afandi juda zerikdi.
Kunlarning birida, u kishi yana kelib, eshik qoqqan edi, Afandi tog‘orani ko‘tarib chiqdi. U ham so‘rashib bo‘lgach:
— Ha, qalay, tog‘ora omonmi?—deb so‘ragan edi. Afandi tog‘orani yerga tashlab yubordi. U yerga tushib sindi.
— Ha, tog‘ora shu damgacha omon edi, hozir ko‘z oldingizda jon berdi,— deb Afandi uyga kirib ketdi.
— Kofe bormi?
— Yo‘q, bizda unaqa narsa sotilmaydi - debdi ayiq.
Ertasiga quyon yana kelib?
— Kofe bormi?
— Yo‘q dedimku senga, - debdi jahl bilan ayiq.
Uchinchi kuni yana shu holat takrorlangan ekan, ayiq:
— Agar yana bir martta kirib kofe so‘rasang qo‘log‘ingga mix qoqib, devorga ilib qo‘yaman, - deb baqiribdi.
Quyon qo‘rqqanidan oldi-orqasiga qaramay qochibdi.
Uch kundan so‘ng quyon do‘konga sekin kiribdi-da debdi:
— Mix bormi?
— Yo‘q.
— Bo‘lmasa kofe bormi? - dermish.
Qog‘ozga “chuvalchang” deb yozib, qarmoqni suvga tashlabdi. Birozdan keyin qarmoqni ko‘tarsa, qog‘ozni orqa tomoniga “baliq” deb yozib qo‘yilganmish.
Do‘sti unga:
— Pulni nima qilasan? – desa, haligi odam:
— Davolanaman. Tilim sinib qoldi. Tilimni gips qildirishim kerak, - dermish.
— Faraz qil, sen turgan postga dushman kelyapti. Seni harakating? – desa, askar:
— Faraz qiling, men akopdaman, - dermish.
— Faraz qilaylik, bir odamning echkisi bor,— dedi podsho Afandiga,— uni bozorga olib bordi. Bir odamga «bor baraka top» qilib sotdi. Hali pulini olguncha bo‘lmay, echki qo‘lidan chiqib qochdi. Bir odam uni ushlayman degan edi, echki suzib, uning ko‘zini chiqardi. Endi bunga pulni kim to‘laydi? Sotuvchimi, oluvchimi?
Afandi dovdirab qoldi. Keyin tavakkaliga:
— Sotuvchi...— deb yubordi.
— Sabab?
— Chunki «echkim suzog‘ich, qochganda tutaman degan kishining ko‘zini chiqazib ko‘r qiladi»— deb avvaldan aybini aytmagan.
Tibbiy ko‘rikdan o‘tish uchun birinchi bo‘lib quyon kiribdi. Hafa bo‘lib qaytib chiqibdi.
Ayiq so‘rabdi:
— Nima bo‘ldi quyonvoy?
Quyon:
— Olishmadi. Oldimdagi ikkita tishim uzun ekan... Kel ayiqvoy, seni oldingdagi ikkita tishingni sug‘urib tashlaymiz. Seni armiyaga olishadi.
Ayiq tishlarini sug‘urib, ko‘rikka kirib ketibdi. Birozdan so‘ng "Qani quyon?" deb baqirib chiqibdi.
Hayvonlar:
— Ha nima bo‘ldi? - deyishsa, ayiq:
— Meni oyoqlarim qiyshiq ekan. Tishlarim emas, - degan ekan.