— Itingizni zoti qanaqa?
— Politsiyachi it, - javob berdi egasi.
— Lekin ko‘rinishidan umuman o‘xshamaydi-ku!? – debdi yana qiziquvchan odam.
— Buni hech kim payqamasligi kerak. Chunki itim maxfiy politsiyachi, - javob beribdi it egasi.
— Nima uchun bemorlaringdan nonushtaga nima yeganini so‘raysan?
Vrach:
— Shunga qarab bemorimning hamyoni baquvvatmi-yo‘qmi shuni bilib olaman-da!
— Allo, bu radiomi?
— Ha, radio!
— Salomlaringiz bo‘lsa marhamat yo‘llang.
— Meni bir iltimosim bor edi. Hovlimdagi supada mayizlar bor. Ularni quyoshda qurityapman. Radioni supamga qo‘yib bozorga ketsam, kelgunimcha har zamonda qushlarga “kisht-kisht” deb tura olasizlarmi...?!
— Tunda bizning uyga o‘g‘rilikka kirgan jinoyatchi bilan gaplashsam bo‘ladimi?
— Nimani gaplashasiz?
— Xotinimga bildirmay tunda qanday qilib uyimizga kirganini so‘rab olmoqchiman.
— Hozir hammani oldida menga qarab “Siz juda-yam aqlli podshohsiz” deysan.
Afandi:
— Axir siz juda-yam aqilli podshohsiz-ku, - degan ekan, podshoh bu fikridan qaytib, Afandini donoligiga tasanno aytibdi.
— Kutolmayman. Birga oshim bor.
— Bilasanmi, bokschilarimiz zo‘rda! Hech kim ularni yenga olmaydi. Ularni futbol maydoniga tushirsakmikan?!
— Ahmoqmisan? Ular futbol o‘ynashni bilmaydiku!?
— Nima farqi bor? Futbolchilarimiz ham bilmaydi...
— Nima qilib yotibsiz bu yerda? – so‘rabdi quyon.
— Dam olib yotibman, - debdi arslon.
Quyon ortiga qaytib kelayotsa, arslon haliyam o‘sha yerda yotibdi...
Hayron bo‘lib undan yana so‘rabdi:
— Haliyam yotibsizmi? Nima qilyapsiz o‘zi bu yerda?
Arslon chiday olmay yig‘lab debdi:
— Qopqonga tushib qolganman. Yordam ber!
Quyon:
— Nariroq yotsang bo‘lmaydimi!? – deb arslonni bir tepib o‘tib ketgan ekan.
— Qanaqasiga?
— Futbol o‘yinini finali boshlanishiga 5 daqiqa qolganida uxlab qoldi.