Bir uyum yuvilmagan idish-tovoqlar turganini ko‘raman-u, ichimda “Bu idishlarni egasi men emasman!” deb indamasdan uyga kirib ketaveraman.
— Nasriddin, sizni xotiningiz aqldan ozibdi!
Xo‘ja Nasriddin chuqur o‘yga botibdi.
Undan so‘rashibdi:
— Nimani bunchalik o‘ylab qoldingiz?
Nasriddin:
— Xotinim o‘zi tug‘ilganida aqlsiz edi. Qanday qilib aqldan ozishi mumkin deb o‘ylab qoldim, - degan ekan.
— Bu ko‘ylak qomatingga yarashmaydi. Sen to‘lachadan kelgansan! – desa, dugonasi hafa bo‘lib:
— Shuni yuzimga aytishing shartmidi?! – debdi.
Qiz bo‘lsa:
— Voy uzr! Seni bundan xabaring yo‘qmidi? – dermish.
— Ho‘sh, keyin-chi?
— O‘sha odam 110 ga kirib o‘libdi... Ahmoq, shunaqa-yam qiladimi!?
— Qalay ada, mashina haydashni o‘rganibmanmi?
— Yo‘l chetida turganchiroyli qizni ko‘rdingmi?
— Yo‘q, ko‘rmadim.
— Unda hali o‘rganmabsan!
Barmen bo‘lsa:
— Aka nega bunday qildingiz? – desa, kishi:
— Bu aroqni birinchisini ketishi qiyinda savil! Shuning uchun birinchini ichmadim, - debdi.
— O‘ninchi nega qoldi? – debdi barmen.
— Oxirgisi ortiqchada! – dermish kishi.
— O‘g‘limizni bir aybi bor. Duduqlanadi.
Qizni onasi:
— Har doimmi?
Sovchilar:
— Yo‘q, faqat gapirganda.
Birinchi qiz sotuvchiga:
— Menga uzun-uzun sabzingizdan bering.
Ikinchisi:
— Menga semiz-semiz sabzingizdan bering.
Sotuvchi uchinchi qizga qarab:
— Sizga qanaqasidan?
Uchinchi qiz:
— Menga farqi yo‘q! Qanaqasidan bo‘lsayam, men ovqatga ishlataman.
Sotuvchi:
— Bu qizlarchi?
— Ha, ... bu ikkalasi sabzidan niqob tayyorlab yuziga surtmoqchi.