Hayvonlarga qiziquvchan yigit zoodo‘konga kirib so‘rabdi:
— Sizlarda gapiruvchi hayvon bormi?
— Bor. Bizda qirqoyoq degan jonivor bor. U bemalol gaplashadi, - debdi sotuvchi.
Yigit:
— Iltimos, qirqoyoq bersangiz, - deb sotib olibdi.
Uyiga kelgach, qirqoyoqqa ovqat beribdi. Birozdan so‘ng yigit:
— Yur, ko‘chaga chiqib kelamiz, - desa, qirqoyoq indamasmush. 10 daqiqa o‘tib, yigit yana:
— Yur deyapman ko‘chaga chiqamiz, - dyebdi.
Qirqoyoq bo‘lsa:
— Shoshmay tur, poyafzallarimni kiyib olay! – dermish.
Telefonni ushlab uxlaydi.
Telefonni ushlab ovqatlanadi.
...ga ham telefon bilan kirib-chiqadi.
Qo‘ng‘iroq qilsang ko‘tarmaydi. Eshitmay qolganmush...
Imtihonga kirgan talaba savollarga javob topa olmay shiftga qarab o‘tirsa, o‘qituvchi ko‘rib:
— Madiyarov! Nega imtihonga tayyor emassan?! Mayli senga bir savolim bor. Topsang, imtihondan o‘tding hisob! – debdi.
Talaba xursand bo‘lib:
— Mayli ustoz! Nima savol ekan? Tezroq aytaqoling! – debdi.
O‘qituvchi:
— Shu xonada nechta lampochka bor? Faqat qaramasdan javob ber! – desa, talaba:
— Oltita, - debdi.
— Topa olmading. Yettita bor, - deb cho‘ntagidan 1 ta lampochka chiqaribdi o‘qituvchisi.
Ertasi kuni qayta topshirishga kirgan talaba yana yozmay o‘tiraveribdi.
O‘qituvchi yoniga kelib debdi:
— Yana shu ahvolmi Madiyarov?! Mayli, yana o‘sha gap. Bu xonada nechta lampochka bor? Topsang, bahoing - besh!
— Albatta yettita, ustoz! – debdi talaba.
— Bekorlarni aytibsan! Bugun meni cho‘ntagim bo‘m-bo‘sh, - desa, Madiyarov:
— Lekin meni cho‘ntagimda lampochka bor! – deb cho‘ntagidan lampochkani chiqargan ekan.
Selfiga tushgan ikki dugona suratga qarab turib, biri debdi:
— Voy, xunukligini qara! Bo‘lmaydi! Qaytadan tushamiz!
Ikkinchisi:
— Sen yaxshi tushgansan! Meni qarasang-chi... – desa, dugonasi:
— Men shundoq ham sen haqingda gapiryapman, - dermish.
Vrach bemorga debdi:
— Ho‘sh bemor, ertadan boshlab spirtli ichimliklar, tamaki va yog‘li ovqatlardan voz kechasiz.
— Nima uchun? Sog‘lig‘imga to‘g‘ri kelmaydimi? – so‘rabdi bemor.
— Yo‘q! Hozir kassaga borib xizmat haqqini to‘lab kelsangiz, bunga imkoniyatingiz qolmaydi... – dermish vrach.
Erkak uyiga kovrolin to‘shab, ishni tamomlagach, sigaret chekmoqchi bo‘libdi. Cho‘ntaklarini qidirib, sigaretini topa olmasmish.
Bir payt qarasa, kovrolinni o‘rtasi do‘mpayib ishib turganmish.
“Obbo! Shu yetmay turgandi. Kovrolinni tagida sigaret qutim qolib ketibdi” debdi jahli chiqib. Qarasa, oshxonadan xotini chiqib eri tomonga kelayotganmish. Erkak bolg‘ani olib, kovrolinni do‘mpayib turgan joyini tez-tez urib, pachoq qilib tekislab qo‘yibdi. Xotini erini tepasiga kelib:
— Adasi, sigaretingizni qidirmadingizmi? Mana, oshxonada qoldiribsiz. Kecha siz menga sovg‘a qilgan yangi telefonni topa olmayapman, ko‘rmadingizmi qayerda qoldi ekan?! – dermish.
Sizning maoshingizga qancha?
Rahbaringiz ko‘zi bilan qaralsa: “Buncha-yam ko‘p maosh to‘layapman...”
Xotiningiz ko‘zi bilan qaralganda: “Shu-yam pulmi? Buncha kam...!”
O‘zingizni ko‘zingiz bilan qaraganda: “Men davlatga tekinga ishlab beryapman!”
— Do‘stim, nima zamonlarga qoldik?!
— Tinchlikmi, nima bo‘ldi?
— Plastik kartochkamdagi oylik maoshimni naqd pul qilish uchun bankomatga borgandim.
— Xo‘sh?
— O‘zi 1 million maosh olaman. Bankomat esa yana ming so‘m so‘rayapti.
— Og‘ayni, xotinim bilan urishib qoldik.
— Nima bo‘pti? Biz ham janjallashib turamiz.
— Sizlarda kim birinchi bo‘lib gapiradi? Xotiningmi yoki senmi?
— Albatta, xotinim.
— Qanday qilib?
— Uydagi modemni sekin o‘chirib qo‘yaman. Xotinim darrov “Internetni tuzatib bering” deb yalinib keladi.
Ko‘chada ikkita yigit bir-biri bilan tanishmoqda:
— Sen qayerdansan?
— Eski shahardan.
— Ko‘pchilik eski shahardan... Aniqroq-chi, qaysinisidansan?
— Samarqanddanman.