— Agar tirik qolsam, ichishni, chekishni tashlayman, xotinimga vafodor bo‘laman!
Omadi kelib qolib, shaloplab hovuzga tushibdi. Suvdan boshini chiqarib:
— Pastga tushgunimcha 5 soniya o‘tdi-yu, boshimga ming xil bema’ni fikrlar keldi-ya, - dermish.
— Buvijon! Siz doimo: «Shakarning ham ozi shirin», - derdingiz. Bog‘chaga shuncha bordim, bo‘ldi-da endi!
— Sizga qozidan xat,— deb qog‘ozni beribdi. To‘y egasi quvonib, xatni olib, Afandini to‘yxonaga kirgizib to‘rga o‘tkazibdi. Afandi esa vaqtdan foydalanib, dasturxondagi nozi-ne’matlarni bir boshdan yeya boshlabdi.
To‘y egasi qog‘ozni ochib qarasa, bo‘m-bo‘sh.
— Qog‘ozda hech narsa yozilmagan-ku! - debdi afandining yoniga borib.
— Ishlari zarur bo‘lgani uchun qog‘ozga xat yozishga qo‘llari tegmadi,— dermish Afandi.
— Eshitishimcha, yigiting bilan ajralishibsizlar...?
— Ha!
— Nima bo‘ldi? Orangizdan biror gap o‘tdimi?
— Masalan sen, har kuni ichadigan, tinimsiz chekadigan, so‘kinib gapiradigan va hatto qo‘l ko‘taradigan odam bilan birga yashay olarmiding?
— Yo‘q, albatta!
— U ham bunga chiday olmadi.
— Nega har kuni aroq ichasan?
— Unutish uchun, - debdi.
— Nimani unutish uchun?
— Aroqxo‘rligimni unutish uchun!
Restoranda ofitsiant:
— Nima buyurasizlar? - desa, xo‘roz:
— Menga bitta grill, tovuqga esa to‘rtta qaynatilgan tuxum olib keling, - dermish.
— Nega? Nima bo‘ldi?
— Go‘zallik saloniga 300 ming so‘ragandim.
— Bermadimi?
— Menga tikilib qarab turdi-da, 500 ming berdi!
— Oy juda katta sayyora. U yerda milliondan ziyod odamlar yashashi mumkin.
— Menda bir savol bor, - dedi bir o‘quvchi.
— Xo‘sh, nima deysan?
— Oy yarimta bo‘lib qolganda odamlar qanday sig‘ishadi?
— Sandiqning ichida nima qilib yotibsiz?— desa, Afandi:
— Uyda senbop hech narsa yo‘q, shunga xijolat bo‘lganimdan berkinib oldim,— degan ekan Afandi.