— Muvaffaqiyatni kaliti, hamma eplay olmaydigan ishni zo‘r bajarishdir!
O‘g‘li esa:
— Hammadan ko‘ra ishsiz o‘tirishni zo‘r eplayman. Bo‘ladimi? - dermish.
— Ering uxladimi?
Xotini:
— Shunaqaga o‘xshaydi?!
Shkaf ichidan:
— Unday bo‘lsa, men ketdim!
Shu payt eri sakrab o‘rnidan turib:
— Hali seni kredit pulingni to‘lab bo‘lmadim. Qayoqqa ketasan???
Faqat kichkina uy va maosh uchun emas...!
— Kecha erim bilan hazillashib, holatini tomosha qilish niyatida ko‘ylagining yelka qismiga lab bo‘yog‘ini surtib, rashk janjalini ko‘tarmoqchi bo‘ldim.
— Xo‘sh? Qalay chiqdi haziling?
— Hazil deysanmi? Qilmishiga iqror bo‘ldi!
— Sizlarda-chi?
— Bizlarda buning uchun qamashlari mumkin.
— Qayerda ishlaysiz?
— GAIda...
— Men bilan urishasanmi? To‘xtab tur, unda hozir krasofkamni kiyib kelay, - deb ketibdi.
Qaytib kelgunicha ko‘zguni mashina bosib, maydalab ketibdi. Shunda yigit:
— Nomard, bir kishiga nechtang urishansanlar, - dermish.
— Kimni latifasi kulgili chiqmasa, o‘shani yeyman, - debdi sher.
Birinchi bo‘lib quyon latifa aytibdi. Hamma hayvonlar kulibdi. Faqat jirafa kulmabdi. Sher quyonni yeb bo‘lgach, bo‘ri latifa aytibdi. Jirafa rossa kulibdi.
— Nega kulyapsan? - deyishsa, jirafa:
— Quyonni latifasi kulgili ekan, - dermish.
"Aziz bolajonim! Mana, xizmating ham tugay deb qoldi. Uyga qaytishingga qanday sovg‘a tayyorlab qo‘yaylik? Mashina olib qo‘yaylikmi? yoki yangi uy olaylikmi? Balki kelin topib qo‘yarmiz...?"
Armiyadagi o‘g‘lidan javob xati kelibdi:
"Mehribon adajonim va onajonim! Menga mashina ham, uy ham, kelin ham kerakmas! Bitta qo‘chqor olib, unga Qo‘chqorov deb laqab qo‘yinglar. Harbiy xizmatdan uyga qaytgach, o‘sha praporshik Qo‘chqorovni so‘yib, go‘shtini yeyman!"
— Anavilarni qara, yigirma yildan keyin biz ham huddi shularga o‘xshab qolamiz, - desa, ikkinchisi:
— Ahmoq, bu ko‘zgu-ku...! - dermish.
— Shalom shevgilim! Yaxshimisan?
Qiz hayron bo‘lib:
— Jonim, nega "s" harfini o‘rniga "sh" harfini yozayapsiz?
— Og‘zimda nosim bor-da, ashalim!