— Yaxshi yigit, siz uchuvchimisiz?
— Yo‘q.
— Nega unda shunday chiroyli qizni oldidan "uchib" o‘tyapsiz?
Afandi yangi uy qurdirish niyatida chiroyli, baland uylarga qarab yurgan ekan. Bir kuni oldidan judayam hashamatli uy chikibdi. Bu uy afandiga yoqib, uyni qurgan ustani topmoqchi bo‘lib tursa, bitta rus yigit o‘tib qolibdi.
— Bu uyni kim qurganini bilmaysanmi?, - desa,
— Ya neznayu, - debdi yigit.
Afandi esa bu "Ya neznayu" deganlari ustani ismi deb o‘ylabdi. Uni qidirib ketayotsa, oldidan yana bitta chiroyli uy chiqibdi. Bu uy oldingisidan ham chiroyli ekan. Bu uyni qurgan ustaga uyimni qurdiraman, degan hayolda tursa, oldidan rus ayol chiqibdi.
— Bu uyni kim qurganini bilmaysizmi?, - debdi afandi.
Ayol esa:
— Ya neznayu, - deb javob qaytaribdi.
— "Ya neznayu" degani o‘ylaganimdanam zo‘r ekan. Bu ustaning uyini albatta topaman, - deb ketaveribdi.
Bir payt oldidan qabr chiqibdi. Qabrning yonginasidan o‘tib ketayotgan rus choldan:
— Bu kimning qabri?, - so‘rabdi afandi.
Chol esa:
— Ya neznayu, - debdi.
Afandi cholning javobini eshitib:
— Kech qolibman-da, - degan ekan.
Bir qishloqning yo‘lida kattakon chuqur bor ekan. Shu yo‘ldan o‘tgan odamlar chuqurga tushib, jarohatlanisharkan.
Kunlarning birida uchta odam shu chuqurni yoniga kelib, tortishib qolishibdi:
— Bilasizlarmi? Shu chuqurni yoniga tez yordam mashinasini olib kelib qo‘yish kerak. Shunda, yiqilgan odamga yordam ko‘rsatish oson bo‘ladi, - debdi birinchisi.
— E, yo‘g‘-ye! Undan ko‘ra, shu yerga kasalxona qurish kerak. Yiqilgan odam darrov kasalxonaga boradi, - debdi ikkinchisi.
Shunda uchunchi odam o‘ylanib turib:
— Obbo, ikkalangni ham aqling yo‘q ekan. Yaxshisi, chuqurni ko‘mib, biror yaqin kasalxona oldidan chuqur kavlatish kerak, - degan ekan.
Dorixonada:
— Menga og‘riq qoldiradigan dori bering.
— Qayering og‘riyapti?
— Kechqurun kundaligimni adamga ko‘rsatmoqchi edim.
— Chiroyli bir qiz bilan tanishmoqchi edim. Endi gap boshlashimni bilaman, o‘zidan-o‘zi baqira ketdi:
— "Yo‘qol! Bu ayollar hojatxonasi!!!".
Imtihon savoliga javob topolmay o‘tirgan talaba yoniga o‘qituvchi kelib:
— Bu fandan biliming yomon ekani ko‘rinib turibdi. Kel, senga boshqa savol beraman. Mana shu xonada nechta chiroq bor? - debdi.
Talaba savolga javob topa olmay o‘tirganida, tepadagi chiroqlarni sanab chiqqan ekan. U darrov, - sakkizta, - debdi.
O‘qituvchi esa:
— Topolmading. Meni portfelimdagi bilan to‘qqizta. Imtihondan o‘tolmading, - debdi.
Talaba ikkinchi martta imtihonga kirib, yana shu holatga tushibdi. Endi u professorni savoliga, - to‘qqizta chiroq bor, - deb javob beribdi.
Professor:
— Topa olmading. Bugun meni portfelim bo‘sh, - dyesa,
Talaba:
— Lekin meni sumkamda bor!, - degan ekan talaba.
Qiz yigitiga qo‘ng‘iroq qilib:
— Tezroq keling, uyda hech kim yo‘q, - debdi.
Yigit uyga kelsa, haqiqatdan ham uyda hech kim, mutlaqo hech kim yo‘q ekan...
Bir kuni afandi mardikor bozoriga borib qarasa, odamlar faqat kuchli, baquvvat yigitlarni ishga olayotgan ekan. Afandi nima qilishini bilmay, hiyla ishlatmoqchi bo‘libdi. Hamma mardikorlarni yig‘ib:
— Hammangizni hozir ishga olib ketishadi, hov anavi yerga borib turinglar, mashina kelsa ketasizlar, - deb aldabdi.
Bir pasta mardikor bozor bo‘shab qolgan ekan, zum o‘tmay afandini bir odam kelib ishlashga olib ketgan ekan.
Qiz yigitiga:
— Jonim nimaga jimsiz? Biror narsa gapirib bering. Zerikib ketdim.
Yigit:
— Nimani gapiray? Qulog‘ing kar bo‘lsa seni. Hech narsani eshitmasang. Gapirganim bilan nima foyda?, - desa,
Qiz:
— Voy, keyinchi? Keyin nima bo‘ldi?, - dermish.
— Otaxon, yuz yoshdan oshibsiz. Buni siri nimada?
— Buni siri - umrimda hech kim bilan tortishmaganman, garov o‘ynamaganman.
— Yo‘g‘eyeye, bo‘lishi mumkinmas...
— To‘ppa-to‘g‘ri, bo‘lishi mumkinmas!