— DAN xodimi bilan Xitoylikni nima birlashtiradi?
— Ikkisini ham tayyoqcha boqadi.
— Oyijon, bugun maktabimizda bitirish kechasi bo‘lib o‘tadi. Brilliant uzugimni taqsam maylimi?
— Yo‘q! Mumkin emas!
— Nega endi mumkin emas?! Yangi yilga sovg‘a qilingan tilla zanjirni taqish mumkin emas, 8 martda sovg‘a qilingan "Matiz"ni minish mumkin emas — buvimnikida chang bosib yotibdi. Sakkizta lama paltoim bor, birortasini kiyib ko‘chaga chiqqanim yo‘q! Qachon mumkin bo‘ladi, qachon?!
— Ona qizim, adang nafaqaga chiqqandan so‘ng! Hozircha u oddiygina DAN xodimi, shuning uchun mumkin emas!
Afandidan birov so‘radi:
— Afandi, minora qanday quriladi? Afandi javob berdi:
— Eski quduqni to‘ntarib minora yasaladi.
— Toshmat, o‘lishingga bir baxya qolibdi deb eshitdim?
— Ha, tasavvur qilgin-a, Eshmat, butun hayotim ko‘z o‘ngimdan birma-bir o‘tdi... Shuning uchun qarzlarimni yigib chiqayapman, yana unutib yubormaslik uchun. O‘n besh yil ilgari olgan 10 ming so‘mni cho‘zib qo‘y-chi do‘st!
Restorandan chiqayotganda nega ofitsiant ayolning belidan quchoqlab oldingiz? Kap-katta, oilali odamga uyat emasmi?
— Qiziqmisan, xotin? Axir men uning ko‘ylagiga qo‘limni artdim halos.
Kech tushyapti. Ona balkondan o‘g‘lini baqirib chaqiryapti:
— Teshavoy, sen uyga kirish haqida o‘ylayapsanmi?
— O‘ylayapman, oyijon.
— Xo‘sh?
— Oyi, yana ozgina o‘ylab olay...
Bir odam sehrli chiroq topib olibdi ichidan jin chiqib tila tilagingni, - desa.
— Er bo‘lish jonga tegdi ertalabdan kechgacha eshakday ishlaysan xotinim uyda mazza qilib o‘tiradi mani ishlaganimni ko‘rmiydi qadrimga yetmiydi. Kel meni xotinimni o‘rniga, xotinimni mani o‘rnimga almashtirib qo‘y bir qadrimga yetsin, - debdi.
Jin:
— Xo‘p, bo‘ladi, - debdi.
Ertalab turib qarasa xotini bilan joyi almashib qolibdi. Xotini ishga ketibdi.
Akamiz esa ertalabdan hovli supuribdi, kir yuvibdi, bollarni bog‘chaga oborib olib kelibdi. Ovqat qilibdi, uni ustiga xotini ishdan kelib akamizdan ayb topib urishibdi. Shu tarzda bir oy o‘tibdi. Oxiri joniga tegib Jinga aytibdi:
— Jin, meni o‘z xolimga qaytar. Xotinlarga ham oson emas ekan, - desa.
— Jin bu xali xolva, buni iloji yo‘q endi, kech debdi,
Akamiz:
— Iyeye, nega iloji yo‘q? Nega kech? - desa.
Jin akamizga qarab:
— Siz homiladorsiz, - dermish.
Podsho Afandini bir kuni ovga olib chiqdi. Bir manzilda Afandini masxaralash uchun otining pastki labini kesib qo‘ydi. Afandi buni fahmlab qoldi-yu, borib podshoning otining dumini kesib qo‘ydi.
Ovdan qaytishda podsho orkasiga qarab Afandiga dedi:
— Afandi, otingiz nega kulayotibdi?
Afandi darhol javob qaytardi:
— Taqsir, otingizning keti ochilib qolibdi, shunga kulyapti.
Darvozaga yozilgan ogohlantirish:
— Uyimda qutirgan vaxshiy it bor!
G‘alamis qo‘shni yozuvni davom ettirib:
— Bu it juda qarigan hatto tishlari ham yo‘q!
Uy egasi:
— Tishi yo‘q bo‘lsa ham ehtiyot bo‘linglar, yetvosa so‘rib o‘ldiradi!
Podsho Afandiga buyurdi:
— Mana bu otga minib, egardan tushmasdan hokimni aytib keling! Afandi otga minib, hokimning uyiga bordi, devordan qarasa, hokim mehmonlari bilan palov yeb o‘tiribdi. Afandi darhol otdan tushdi-yu, egarni otdan oldi, egarni minganicha hokimning hovlisiga kirdi. Hokim buni ko‘rib: Bu qanaqasi?—deb so‘radi.
— Podshoning amri shu,— dedi Afandi.
Afandi egardan tushmasdan turib, palovdan to‘yib yegach podshoning amrini hokimga aytdi. Hokim Afandidan koyidi:
— Shu gapingizni avval aytsangiz bo‘lmasmidi, bu aqlni sizga kim o‘rgatdi?
Afandi javob berdi:
— Osh o‘rgatdi, begim, osh!