— Oyi, men kecha telefon topib oldim.
— Qani u?
— Tashlavordim.
— Nimaga?
— Uni qech qanaqa knopkalari yo‘q, buni ustiga orqasida yarmi tishlangan olma rasmi yopishtirib qo‘yilgan ekan.
— Ozodlikda kasbing nima bo‘lgan og‘ayni?
— Talaba edim.
— Nega "o‘tirding?"
— Kvant fizikasi fanidan darsni qoldirganim uchun...
— Ol-a!
Bunaqasi bo‘lishi mumkin emas!
— O‘sha kuni bankni o‘margan edim...
— Falonchiga bir ish buyursam, hamma vaqt ikki-uch ishni biryo‘la bajarib keladi. Siz esa birorta ishni ham tuzukroq bajarib kelolmaysiz!
Ittifoqo bir kuni poshsho kasal bo‘lib, tabib aytib kelishni Afandiga buyurdi.
Afandi borib to‘rt kishini boshlab keldi-da, poshshoga ta’zim qilib, faxr bilan dedi:
— Kamina qulingiz ham to‘rt ishni bir yo‘la bajarib keldi, mana!— Orqada turgan odamlarni ko‘rsatdi.
— Men sizni tabibga yuborgan edim, bular kimlar, nima ish qilishadi?—so‘radi poshsho g‘azablanib.
— Taqsir, kasalsiz, issiq jonga ishonch yo‘q. Bularning biri — tabib, sizni davolaydi, ikkinchisi sol, bordi-yu, o‘lib qolgudek bo‘lsangiz murdangizni yuvadi, uchinchisi — janozangizni o‘qiydigan imom, to‘rtinchi-si bo‘lsa — go‘rkov,— deb javob berdi Afandi.
— Yigitni ko‘rdingizmi, qizni naqadar sevar ekan. Siz ham shunday seva olasizmi?
— Ha, qiz chiroyli ekan, sevsa arziydi.
— Dugonajon men piyoz to‘g‘raganda ko‘zni achishtirmaydigan yo‘lini topdim!
— Voy, rostanmi?!
— Menga ham o‘rgat?! Qanaqa qilib?!
— Piyozni erimga to‘g‘ratdim!
— Isinib olishni xohlaysanmi?
— Xohlayman
— Fas!!
— Sen aqllimisan yoki eshakmi?
— Albatta men aqllimanda! Eshak eng ahmoq hayvonku!
— Nega sabab?
— Chunki men mashina yo‘lidan o‘tayotganda, ikki tomonga yaxshilab qarab keyin o‘taman. Eshak esa molga o‘xshab qaramasdan o‘tib ketaveradi.
— Aka, nimaga traktoringizga beshta odam mindirdingiz, bu mumkin emas-ku — debdi.
— Shunda, qani odam, bu yerda odam yo‘q, bu mollar-ku.
— Qanaqasiga odam bo‘lmaydi, unda kim bo‘lmasa — desa?
— Bular mollar, odam bo‘lishganida sizni ko‘rishganda yotib olishardi — debdi.
— Qizim, sen bu yerda emas, qo‘shni hovlida yashaysan.