Latifa.uz

Овга боpувдим. 15-16та ўқдан кейин, кулавеpиб ўpдак ўлиб қолди.

— Нимага ҳар гал ичаётганингда кўзингни юмиб оляпсан?
— Мен хотинимга янги йилда умуман қадаҳга қарамайман деб ваъда берганман...

Афанди тегирмонда буғдой торттириш учун навбат кутиб турар эди, туриб-туриб зерикди. Бошқа қоплардан ўзининг қопига ҳовучлаб буғдой сола берди. Буни кўриб тегирмончи сўради:
— Нима қиляпсиз, Афанди?
— Мен тентакман!
— Тентак бўлсангиз, нега ўз қопингиздан олиб, бировларникига солмайсиз - деди тегирмончи.
— Унда ғирт жинни бўлар эдим,— деди Афанди.

Иккита қиз билан юраман, қайси бирини танлашни билмаяпман.
— Қалбинга қулоқ сол, қалбинг нима деяпти?
— Қалбим хотининг билса ўлдиради деяпти.

Ўқувчи:
— Устоз, аҳмоқ одам қанақа бўлади?
Ўқитувчи:
— Аҳмоқ одамнинг гапирган гапини ҳеч ким тушунмайди. Тушундинг-а?
Ўқувчи:
— Йўқ...

Икки бўлажак инженер суҳбатидан:
— Бармоқларингни уриб олмаслик учун болғани қандай ушлаш кераклигини биласанми?
— Хўш, хўш?
— Икки қўллаб.

Афанди кечаси уйқуси келмай, кўчага чиқиб айланиб юрган эди, иттифоқо бир ўғрига дуч келиб қолди.
— Кимсан?! Бемаҳалда нима қилиб юрибсан? - дўқ урди ўғри.
— Шу шаҳарнинг ўғрилариданман,— деди Афанди ҳам бўш келмай. Ўзинг кимсан?!
— Мен ҳам бошқа бир шаҳардан келган зўр ўғриман. Учрашганимиз яхши бўлди, иккаламиз баҳамжиҳат иш қиламиз. Мен янги келганман, ҳали бу шаҳарнинг пасти баландини яхши билмайман. Қани айтингчи ишни қаердан бошласак бўлади?
— Шаҳар қозисининг бир оқ ҳанги эшаги бор. Аввал шуни ўғирласак, кейин бозорга бориб, иккита қоп билан озроқ арқон ўғриласак, иннайкейин шишафурушнинг дўконидан шиша ўғирлаб икки қопга лиқ тўлғизсакда, бизнинг ҳовлига обориб кўмиб қўйсак ёмон бўлмас эди. Шунда анчагача жонимиз тинчирди-да! Қалай, бу маслаҳатим сизга ёқадими?.
— Ўғри жавоб бергунча бўлмай, миршаблар келиб қолишди. Ўғри шилт уриб қочиб кетди, Афанди қўлга тушиб қолди. Унинг дод-фарёдига қулоқ солмай, олиб бориб зиндонга ташладилар...
Эрталаб уни сўроққа олиб чиқишди.
— Хўш Афандим,— деди ҳоким,— сизни туппа-тузук одам деб юрсак, ўғри боши экансиз-ку! Нима қилиб ўғри билан тун қоронғисида гаплашиб турувдингиз?
— Энди маслаҳатлашаётувдик-да. То бир қарорга келгунча бўлмай, миршабларингиз ушлаб олишди.
— Нима маслаҳат қилаётувдингизлар?
— Аввал қозининг оқ эшагини ўғирлаб, ундан кейин бозордан қоп билан арқон олиб, иннайкейин шишафурушнинг дўконини урмоқчи эдик.
Ҳоким ҳузур қилиб кулди:
— Ахир ўйланг, Афандим! Бунга сиз овора, биз овора, эшак овора. Шу ҳам ўғрилик бўлдими? Ҳа, эшак ўғриликка арзийди...
— Қулоқ солинг, тақсир. Эшакни вақтинча омонат ўғирлаб, шишани етказиб олгач, яна қозининг эшигидан секин киргизиб юбормоқчи эдик-да.
— Ие, ўғриликнинг омонати ҳам бўладими?
— Иш битгунча-да, тақсир. Нима қиламиз, жонли нарсани асраб, бошимизга даҳмаза орттириб. Ем-хашак учун тағин бировни қон қақшатиш яхшими?!
Ҳоким яна кулиб юборди:
— Шишанинг юзтасини бир тангага ҳам олмайди-ку! Шуям ўғрилик бўлдими?!
— Хўп, бўлмаса сизнингча нима қилишимиз керак эди?
— Киройи ўғрилик қилганга яраша подшонинг ғазнасини урсанг экан.
— Мана шуни сизга ўхшаган тажрибали одам ётиғи билан тушунтириб берса, дуруст бўларкан-да. Эҳ, аттанг! Ҳа майли, энди бундан кейин сиз бош қўшсангиз, биз бажонидил хизматингизга тайёрмиз.

Йигит:
— Асалим сани севаман, санчи?
Қиз ерга қараб:
— Ҳа, албатта жудаям.
Йигит:
— Вой мани иболи ширинтойим мандан уялганингдан севишингни ерга қараб айтдингми?
Қиз:
— Ахир ўзингиз айтгансизку "кўзимга қараб ёлғон гапирма", - деб.

— Доктор, операциядан кейин мен пианино чала оламанми?
— Албатта чала оласиз.
— Худога шукурей, илгари чалишни билмасдим.

Дўсти жўрасидан сўрабди:
— Умрингда хотинингни урганмисан?
— Фақат ҳимояланаётганда.