Бир эркак янги йил кириб келаётганда “Хотиним камроқ гапирадиган, қайнонам бизникига меҳмонга келмайдиган бўлиб қолсин” деб ният қилибди.
Шундан буён уни хотини эрига индамасдан онасини кўргани уйига бориб-келадиган бўлиб қолган экан.
— Кейинги бекатда тушмайсизми?
— Йўқ!
— Унда мени эшик олдига ўтказиб юборинг.
— Автобус тўхтасин, тушиб кетасиз!
— Энди ўтказиб юборинг, тушишим керак!
— Менга нима, мен тушмайман!
Асли қанақалигимни билганларга эса, илтимос - биров билмасин-а?!
Хотини айвонда туриб устидан кулаётганмиш:
“Яна битта ғилдираги бўлганида машина бўлиб қоларди-а, адаси?!”
— Э-э-э, ишқилиб қон бўлсинда..
— Ойижон, адажон! Бугундан бошлаб мен ўзим алоҳида, мустақил яшайман!
Ота-онаси:
— Жуда яхши ўғлим. Сени улғайганингдан хурсандмиз, - дейишибди.
Ўғли эса:
— Мана сизни нарсаларингиз, йиғиштириб қўйдим, - дермиш.
— Қизим Гваделупа, менга бўлар-бўлмас саволларни беравермасдан. Жадини кийинтириб, уканг Жумонгни ўйнатиб тур. Бир пастдан сўнг синглинг Латифани олиб кегани боғчага борамиз.