— Мен айни дамда одамларни ҳаётдаги ўрнини топишга ёрдам бераман.
— Руҳшуносмисиз?
— Йўқ, такси ҳайдовчисиман!
— Кучугимни думини кесиб ташла!
Хизматкор ҳайрон бўлиб:
— Ахир бу содиқ итингиз Джек-ку
— Эртага қайнонам келаётган экан. Уни ташрифидан ҳеч қандай хурсандчилик намойиш этилмаслиги керак!
— Менга оғриқ қолдирадиган дори беринг.
— Қаеринг оғрияпти?
— Кечқурун кундалигимни адамга кўрсатмоқчи эдим.
— Хотинжон менсиз зерикмадингми? Йўқ, мен кун бўйи Шекспир билан тиллашиб ўтирдим.
— Шунақами? Кўрдим.
— Нимани кўрдингиз?
— Ўша Шекспир карават устида шляпасини унутиб қолдирибди, - дермиш.
— Нега куляпсиз? - деб сўрабди.
— Қайнонамиз томга чиқаман деб, умбалоқ ошиб йиқилиб тушди.
— Унда сиз нега йиғлаяпсиз, тегида турганмидингиз?
— Йўқ, ман қанақа қилиб йиқилганларини кўролмай қолдим…
Афанди таажжубланиб шайхдан сўради:
— Уч ёшида ўлган бола қандай қилиб жаҳонга машҳур бўлади?
Шайх жавоб берди:
Султон Абдулмалик етмиш йил яшаб шундан фақат уч йилини хурсандчилик билан ўтказган эканлар. Шуни умр ҳисоблаб, васият қилганлар.
— Агар шундай бўлса,— деди Афанди,— мен ўлганимда қабримга лавҳа тош қўйиладиган бўлса, унга: «Мулла Насриддин туғилди-ю ўша замони ўлди» деб ёзилар экан-да!
— Қизингиз, мени хотиним бўлишга розилик билдирди!
— Ҳмм, ўзинг айбдорсан, ҳар кун қатнаб юриш натижаси шу-да...
Эр:
— Таьзим қилишинг шарт эмас. "Ассалому-алайкум, хайрли тонг бегим" - десанг етарли!
Хотини:
— Эй, боринг-е, белим қотиб қолди, - дермиш
— Хотин, таниш муллабаччалар келишди, ошни катта қил,— деди.
Хотини тажанг бўлиб ўшқирди:
— Уйингизда сичқонлар ҳасса таяниб юрибдику, нимангизга меҳмон бошлаб келдингиз?
Афанди меҳмонлар олдига чиқиб деди:
— Хотиним беҳисиз ош яхши бўлмайди дея ётибди. Улмай-нетмай кузга етиб олсак, хотиним отасиникига бориб беҳи олиб келади. Ош дам егунча бир айланиб келинглар!