— Нима билан шуғулланасиз?
— Мен айни дамда одамларни ҳаётдаги ўрнини топишга ёрдам бераман.
— Руҳшуносмисиз?
— Йўқ, такси ҳайдовчисиман!
Бой хизматкорини чақириб буюрибди:
— Кучугимни думини кесиб ташла!
Хизматкор ҳайрон бўлиб:
— Ахир бу содиқ итингиз Джек-ку
— Эртага қайнонам келаётган экан. Уни ташрифидан ҳеч қандай хурсандчилик намойиш этилмаслиги керак!
Дорихонада:
— Менга оғриқ қолдирадиган дори беринг.
— Қаеринг оғрияпти?
— Кечқурун кундалигимни адамга кўрсатмоқчи эдим.
Эр ишдан уйга келса, хотини китоб ўқиб ўтирибди. Эр ундан сўрабди:
— Хотинжон менсиз зерикмадингми? Йўқ, мен кун бўйи Шекспир билан тиллашиб ўтирдим.
— Шунақами? Кўрдим.
— Нимани кўрдингиз?
— Ўша Шекспир карават устида шляпасини унутиб қолдирибди, - дермиш.
Келин ишдан қайтди. Қараса битта овсини йиғлаётган эмиш, иккинчиси эса кулаётган эмиш.
— Нега куляпсиз? - деб сўрабди.
— Қайнонамиз томга чиқаман деб, умбалоқ ошиб йиқилиб тушди.
— Унда сиз нега йиғлаяпсиз, тегида турганмидингиз?
— Йўқ, ман қанақа қилиб йиқилганларини кўролмай қолдим…
Афанди шайх билан қабристонни зиёрат қилиб юрар эди. У қабр тошига ёзилган бир лавҳани ўқиб ҳайрон қолди, унда: «Бу шаҳарнинг подшоси Султон Абдулмалик поп Султон Абдулмуталиб жаҳонга машҳур бўлиб уч ёшида вафот этди» деб ёзилган экан:
Афанди таажжубланиб шайхдан сўради:
— Уч ёшида ўлган бола қандай қилиб жаҳонга машҳур бўлади?
Шайх жавоб берди:
Султон Абдулмалик етмиш йил яшаб шундан фақат уч йилини хурсандчилик билан ўтказган эканлар. Шуни умр ҳисоблаб, васият қилганлар.
— Агар шундай бўлса,— деди Афанди,— мен ўлганимда қабримга лавҳа тош қўйиладиган бўлса, унга: «Мулла Насриддин туғилди-ю ўша замони ўлди» деб ёзилар экан-да!
Йигит бўлажак келинининг отаси билан суҳбати:
— Қизингиз, мени хотиним бўлишга розилик билдирди!
— Ҳмм, ўзинг айбдорсан, ҳар кун қатнаб юриш натижаси шу-да...
Эрталаб турган эрнинг рўпарасида, хотини энкайиб, гўёки таъзим қилиб турган экан.
Эр:
— Таьзим қилишинг шарт эмас. "Ассалому-алайкум, хайрли тонг бегим" - десанг етарли!
Хотини:
— Эй, боринг-е, белим қотиб қолди, - дермиш
Бир куни Афанди:
— Хотин, таниш муллабаччалар келишди, ошни катта қил,— деди.
Хотини тажанг бўлиб ўшқирди:
— Уйингизда сичқонлар ҳасса таяниб юрибдику, нимангизга меҳмон бошлаб келдингиз?
Афанди меҳмонлар олдига чиқиб деди:
— Хотиним беҳисиз ош яхши бўлмайди дея ётибди. Улмай-нетмай кузга етиб олсак, хотиним отасиникига бориб беҳи олиб келади. Ош дам егунча бир айланиб келинглар!
Афанди кетаётса, икки бола ёнғоқ талашиб муштлашаётган экан. Афанди икковини ажратиб, ёнғоқни олди, уни пичоғи билан иккига ажратиб, мағзини олиб оғзига солди, икки палла пўчоқни болаларга биттадан бериб:
— Бу, сизларни муросага келтирганим учун пичоқ учи,—деди.