— Овқат қилиш учун эримни картошкага жўнатсам кўчада машина уриб кетибди.
— Вой, энди нима қиласиз?
— Энди тухум қовуриб қўя қоламан.
— Учта тилагингни бажараман, буюр!, - дебди.
Негр росса сувга чанқаб, бир неча йиллардан бери аёлларни кўрмаган, қора танли бўлганидан кўп нарсалардан маҳрум бўлаётганлигини ўйлаб:
— Биринчидан мен оппоқ бўлай, иккинчидан атрофимда яланғоч аёллар кўп бўлсин ва учинчидан доимо сув ёнимда бўлсин, - дебди.
Жин ҳам замонавий жинлардан экан, росса ўйлаб кўриб негрни энг одам кўп бўладиган аёллар ҳожатхонасидаги унитазга айлантириб қўйибди.
— Чол: Ҳей, қўнғироқчани чалиб юрсанг бўлмайдими?
— Йигит: Қанақа қўнғироқча?
— Чол: Билмайсанми кўр билан кўр тўқнашиб кетмаслиги учун қўнғироқча олиб юришади!
— Йигит: Эҳ, отахон кўрмаяпсизми мен кўр эмасман!
— Нима хизмат, - дебди.
Қарға:
— Хизмат йўқ, ҳазиллашдим, - дебди.
Стюардесса жаҳли чиқиб индамий қайтиб кетибди. Кейин қарға яна тугмачани босиб стюардесса чақирибди. Стюардесса келиб яна:
— Нима хизмат, - деб сўрабди.
Қарға яна:
— Хизмат йўқ ҳазиллашдим, дебди.
Стюардессани яна жаҳли чиқиб индамий кетибди. Нарироқда бўри кузатиб ўтирган экан. Бўриям тугмачини босибди. Стюардесса келиб:
— Сизга нима хизмат, дебди.
Бўриям:
— Хизмат йўқ, манам ҳазиллашдим, - дебди.
Шунда стюардессани баттар жаҳли чиқиб қарға билан бўрини самолётдан ташаб юборибди. Қарға бўрини олдига келиб:
— Эй, бўри учишни биласами, дебди
Бўри:
— Йўқ, - деса
Қарға:
— Унда нимага ҳазиллашасан, дебди.
— Тез етиб келинглар, - дебди.
Пожарниклар тезда келишибди. Ҳалиги одам:
— Тезда сув сепинглар уйим ёнаябди, - деса
Пожарник йигитлар ҳайрон бўлиб:
— Тез келинглар деганиз учун такси ушлаб келибмиз, - дермиш
— Ҳа, биродар, бунча тикилиб қолдингиз? — деб сўради заргар.
— Мана бу олтин буюмларга ҳавасим келиб қолди. Назаримда, бу заргарлик дўкони бўлса керак-а?
— Йўғ-э, кўзингиз ожизроқми ўзи? — деди заргар ўзича ҳазиллашган бўлиб, — бу ерда эшакнинг калласи сотилади-ку!
— Шунақами? Менимча, савдонгиз жуда ўнгидан келаётганга ўхшайди-я?
— Қаёқдан билдингиз?
— Шундай катта дўконда фақат биттагина эшакнинг калласидан бошқа нарса қолмабди-ку!— деди Афанди заргарнинг калласига ишора қилиб...
Эр:
— Мен гўзал аёлга гул олиб келдим!
Хотин эшикни очиб қараса гул йўқ:
— Қани гул??
— Қани гўзал аёл???
— Нодии, анави бола мени яна учрашувга таклиф қиляпти.
— Чиқавер!
— Шу, бола бироз ёқмаяпти-да
— Чиқавер, бола ёқмаса ёқмас. Зато қорнингни тўйғазиб келасан!
— Кавушингиз даҳлизда тура берар эди-ку, - деди.
— Йўқ, - деди Афанди, — кавушимнинг ёмон феъли бор: ким «юр» деса, ўрнига эски кавушни қўйиб кета беради.
— Қара, Афанди, жуда муғомбир ов кўрган қув кийик экан, менинг ўқимга чап бериб кетди-я.
Афанди Подшога таскин бериб, айтди:
— Агар кийикнинг ўрнида юзта одам бўлса ҳам бехато урган бўлар эдингиз, кийик ҳам овми!