Shifokorlar haqida latifalar
— Doktor, tunlari tushimga ish vaqtim kiradi. Menga xo‘randalar ovqatlanib bo‘lgach, choy puli uzatishsa, men pullarni olmasdan, qo‘lim bilan itarib tashlayman, - debdi.
Vrach:
— Sizga qanday yordam berishim mumkin?! Tinchlantiradigan dori yozaymi?
— Yo‘q doktor, qo‘llarimni sindirib tashlang!
Vrachlardan biri jinnilarni har biriga 1 shishadan gazli suv tarqatib chiqibdi.
Jinnilar gazli suvni ichishib bo‘lishgach, birin ketin o‘zlarini samolyotdan pastga tashlay boshlashibdi. Faqatgina bitta jinni o‘zini tashlamabdi. Vrachlar undan:
— Sheriklaring qayoqqa ketishdi? deb so‘rashibdi.
— Ular magazinga butilka topshirgani ketishdi - debdi.
— Sen nega bormading? - so‘rashibdi vrachlar.
— A men ularga uxshab jinnimasman, bugun yakshanba magazin ishlamaydiku - debdi.
— Xudoga shukur eson-omon qutuldim.
Shunda yonida yotgan kasal:
— Hali quvonishga erta, meni operatsiya qilishganda qaychini unutib qoldirishgan — debdi.
Ikkinchi bemor:
— Menda vrachni qo‘lqopi qolib ketgandi — deb tursa
Koridordan vrachni ovozi eshitilibdi:
— Hamshirani hech kim ko‘rmadimi?
— Sen nega it bilan gaplashib o‘tiribsan, - deganda
— Doktor bu it emas poyafzal-ku, - deb javob beribdi.
Shifokor xursand bo‘lib:
— Nega bu insonni bu yerda olib o‘tiribsizlar? Axir u soppa-sog‘-ku.
Bemor poyafzaliga qarab:
— Tuzik ko‘rdingmi bizning gapimizga shifokor ishondi - deb xursand bo‘libdi.
— Taqiqlagani to‘g‘ri. Lekin byulletenni cho‘zish to‘g‘risidagi gaping noto‘g‘ri. Bundan tashqari, doktor menga ichishni taqiqlagandan keyin ko‘p o‘tmay qazo qildi.
Xo‘sh, u o‘lganidan keyin ham buyrug‘iga bo‘ysunishim kerakmi?
— Doktor meni jigarim og‘riyapti
Shifokor:
— Hozir tekshirib ko‘ramiz, birontasi bilan urushganmidiz?
Bemor:
— Ha, kecha 5tasi bilan urushgandim.
Shifokor:
— Ana bo‘lmasam o‘zingiz nozik bola ekansiz qanday urushdingiz?
Bemor:
— Hamma qatori.
Shifokor:
— Qayerda urushdinigiz?
Bemor:
— Gruppada!....
— Yechining, tekshiramiz, - desa
Qiz:
— Men emas, oyim kasal, - desa
Doktor:
— Qani opajon og‘zingizni ochib: "A-A-A" - dengchi dermish.
— Ishlar chatoq, ahvol og‘irga o‘xshaydi. Shu yoshda ham shunchalik bo‘ladimi?
Bemorning rangi oqarib, qo‘rqib so‘radi:
— Doktor, ahvolim judayam yomonmi?
— Ha, ko‘zoynaksiz o‘qiy olmayapman...
— Ho‘sh, ko‘p ichasizmi?
— Unchalik ko‘p emas, kuniga ikki litr aroq xolos...Bir gramm ham ko‘p emas!
— Ex-xe! Anchadan beri ichasizmi?
— Unchalik ko‘p bo‘lgani yo‘q, 12 yoshimdan beri...
— Ux-xo‘! Bo‘lmasa, davolanasiz! Fakat bitta sharti bor!
— Qanaqa?
— Davolashni boshlanishida kuniga 200 grammdan ko‘p ichmaysiz!
— Ikki yuz gramm... Bo‘pti! ...Ertasi kuni piyonista oyog‘ini zo‘rg‘a sudrab bosib, allaqanday qo‘shiqni xirgoyi qilgancha kelibdi.
— Azizim, siz bilan kelishgandikku, kuniga 200 grammdan ko‘p bo‘lmasin, deb!?
— Nima, meni bitta sizda davolanayapti deb o‘ylaysizmi?
— Doktor, sog‘ligim joyida emasga o‘xshaydi! Endigina qirk yoshni qoraladim, lekin ko‘zguga qarashga qo‘rqaman! Tepakalman, ko‘zlarimning osti osilib qolgan, yuzimni ajin bosgan, tishlarim to‘kilib ketgan! Menga nima qilgan, a?
Doktor:
— Anig‘ini aytolmayman... Balki hammasi siz o‘ylaganchalikmasdir... Nima bo‘lganda ham, ko‘zingiz o‘tkir ekan!