Birozdan keyin eshik taqillab bir o‘quvchi kiribdi-da debdi:
— Kechirasiz, boya bizni o‘qituvchimizni quloqlaridan tortib olib chiqib ketgan edingiz. Qaytarib berasizmi?
Nihoyat xotinini sabri tugab eriga debdi:
— Dadasi, agar ertaga ichishni tashlasangiz, boqib turgan qo‘chqorimizni oyog‘ingiz ostiga so‘yaman, - debdi.
Ertasi kuni eri har kungidan battar ichib, mast bo‘lib kelibdi va to‘g‘ri qo‘yxonaga borib, qo‘chkorga qarab debdi:
— Qo‘rqma! Sen so‘yilmaydigan bo‘lding! Toki men tirik ekanman, hali ko‘p yashaysan!
— Agar men to‘rt martta chapga yursam-chi?
— Sen onangni uyiga qaytasan!
— Saltanatimda soliqlar kun sayin oshib borsa ham, xazinada pullar ko‘paymayapti!? Buning boisi nedir?
Yig‘ilganlar orasida dono bir vazir katta muz bo‘lagini olibdi-da, “Shohimga uzatib yuboringlar!” debdi.
Haligi muz bo‘lagi qo‘lma-qo‘l bo‘lib podshohga yetib kelguncha kichkina tomchiga aylanib qolibdi.
Shunda podshoh vazirning aqliga tahsinlar aytib, barcha qo‘l ostida ishlayotgan amaldorlarni va xazinaga keladigan pullarni qattiq nazoratga olgan ekan.
Shifokor – bemorlarni davolaydi.
O‘qituvchi – bilim beradi.
Futbolchi – byudjetdagi pullar hisobiga erinmasdan butun dunyoni aylanadi.
— Voy, tashqari muncha sovuq, - dermish.
— Senga bir gap aytaymi? Negadir oxirgi paytlarda hayoling parishon bo‘lib qolgansan, - desa, do‘sti:
— Nima gap aytmoqchi eding? – dermish.
— Qiziq, anavi qushcha qanday qilib bunday tez ucha olarkan-a?
— Sening ham dumingga o‘t qo‘yishsa, qanday uchishingni ko‘rardik, - debdi yonidagi qarg‘a.
— Eski-tuski narsalaringiz bo‘lsa olamiz, - debdi.
Haligi kishi:
— Yo‘q! Eski narsalarimiz yo‘q! – deb uyiga kirib ketsa, birozdan kyeyin telefon jiringlabdi.
— Allo, - desa, notanish ovozda kimdir shunday debdi:
— Hovlingiz eski-tuski narsalarga to‘la ekan. O‘zingizni xabaringiz yo‘qmi!? Yig‘ishtirib olib ketdik.