“Sizga men kerakmanmi yoki o‘sha ulfatlaringizmi?!”
Soat 23:00. Er ayoliga javob yozmoqda:
“Albatta sen keraksan!”.
— Hadeb ushlayvermang! Hammasini ushlab chiqganingiz bilan qattiq bo‘lib qolmaydi!
— Sizni paytingizda kiyim-kechaklar arzon edi-da! – debdi unga muharrirlardan biri.
— Tinchlikmi onasi?! Bugun chiroyli kiyinib ko‘chaga chiqsam, menga qizlar qarar ekan-da...! – desa xotini:
— Dazmollangan, yaxshi kiyingan erkak oilali bo‘lishini hamma qizlar bilishadi, - debdi.
— Afrikada bir qabila bor ekan. U yerda erlar xotinini sotib yuborarmish. Agar biz o‘sha qabilada yashaganimizda, siz meni sotib yuborarmidingiz?
Eri debdi:
— Sotib o‘tirmasdim. Sovg‘a qilib yuborgan bo‘lardim.
— Xo‘sh, nima dedi?
— Alifboni o‘rganishim kerak emish...!
Aytilgan vaqtga yetib kelgan xalqni birortasi ham indamasmish. — Ana ko‘rdingmi, bularga baribir. Bittasi ham qarshi chiqmaydi. Nima desang ham ko‘naveradi. Chopiqqa ham, qurilishga ham, dalaga ham, ko‘cha tozalashga ham yo‘q demay ketaveradi. Qara hech biri indamayapti, -deb turishsa, bittasi asta qo‘l ko‘taribdi.
— Hayriyat, ana bor ekan-ku, o‘z huquqini biladigani. Qani, marhamat gapiring! - deyishsa, qo‘l ko‘targan odam:
— Bir nimani so‘rasam bo‘ladimi? – debdi.
— So‘rang, eshitaman, - deyishsa,
— Osish uchun ipni o‘zlaring berasizlarmi yoki o‘zimiz bilan olib kelaylikmi? - dermish.
— 1200 so‘mlik non bormi? – debdi.
— Bor, - deyishsa, bola:
— Nechi pul? – degan ekan.
Dengizda dam olib, quyoshda rosa toblanib, qorayibdi. Endi aniq mahluqdan farqi qolmabdi!