— Qarz berib tur, albatta qaytaraman!
— Bermayman, keyin qaytarib berolmaysan.
— Nima, menga ishonmayapsanmi?
— Senga ishonguncha, Ahmadboyga ishonganim yaxshi!!!
— Meni xotinim tashlab ketdi, - debdi bemor.
— Xotiningiz tashlab ketsa, beshinchi qavatdan o‘zingizni tashlab yuborish shartmi?!
— Tushunmadingiz doktor! Xotinim meni tashlab yubordi ...
— Hech bo‘lmasa uzr so‘rasangiz bo‘lardi...
— Xo‘p, uzr. Kechiraqol!
— Boshimga uramanmi uzringizni?! Kimga kerak kechirim so‘rashingiz?!
Lekin telefoni yarim yil jiringlamabdi, hech kim telefon qilmabdi.
Bir kuni tongda uxlab yotsa, telefoni jiringlab qolibdi. Shunda afandi xursandchilikdan raqsga tushib ketibdi. Yarim soat jiringlabdi. Oxiri afandi, — Mayli javob beray-chi, kim ekan?, - deb qarasa, budilnik ekan...
— Nima munosabat bilan?
— Bugun 15.10.2016!
— Xo‘sh nima bo‘pti?
— Bunaqa sana hayotda bir martta bo‘ladi axir!
— Azizim, qaymoq tugadi!
Eri:
— “Tugadi” emas, “Tugatdim” degin. Qachon vijdon bilan gapiradigan bo‘lasan-a?
— Yangilikni eshitdingmi?, - deyishibdi.
— Yo‘q, - debdi yigit.
— Manavini ichib ol, keyin aytamiz, - deb bir piyola aroq uzatishibdi.
Yigit ichib:
— Nima gap? Aytinglar, - desa, boyagi paxtakorlar yana bir piyola aroq uzatib:
— Buniyam ich, xabarni eshitishing osonroq bo‘ladi, - deyishibdi.
Shunday qilib unga yana uch piyola aroq ichirishibdi-da, g‘irt mast bo‘lib bir chyetda yotgan yigitga qarab:
— Endi gapni eshit! Hozir bu yerga televideniyadan kelishadi. Eng namunali paxtakor deb seni suratga olishmoqchi ekan, - deyisharmish.
— Nega xomushsan?
— Xotinimni ilon chaqib olgandi, o‘lib qoldi, bechora. Rahmim kelyapti.
— Sen xotiningni yomon ko‘rarding-ku! Nega achinyapsan?
— E-e-e... o‘lgan xotinim emas, ilon-da!
— “Forbs” jurnalida ism-sharifing bormi?
— Yo‘q ...
— Hoziroq turgin-da, ishingga jo‘na!
— Yana ichib keldingizmi?
— Qayerdan bilding?
— Siz ro‘paradagi qo‘shnimsiz-ku! Yo‘qoling uyingizga!