— Demak, alaq-chalaq tushlar ko‘rasiz. Sizni qandaydir yovuz kuchlar ta’qib qiladi, tutib olib uradi. Bu ham yetmaganday baqirayotganda uyg‘onib ketasiz-u bu dahshatlardan qutulasiz, shundaymi?
— Hamma gap shunda-da, do‘xtir, - dedi bemor yig‘lamsirab. Dahshat to‘xtamaydi, davom etadi. Uyg‘onishim bilan “yalpayib yotavermasdan tursangizchi, bolani bog‘chaga olib borishingiz kerak!” - degan chinqiriqni eshitaman.
— Yaxshi qiz haydovchilik guvohnomangiz bormi?
— Iltimos, olib qo‘ymang, undagi suratga juda chiroyli tushganmanda...
— Ustoz, biz bu yerdan qachon keturmiz?
Piri Komil javob qildi:
— Eee? yig‘ishtir adabiycha gappi, eri ketsin, suramiz.
— Familiyangiz?
Student:
— Buranov(jilmayib).
— Ha, nimaga jilmayasiz?! - do‘q urdi professor.
— Birinchi savolga muvaffaqiyatli javob berganimdan xursandman.
— Nega men seni kichkina tentak deb atayapman?
O‘quvchi:
— Chunki men hali sizga o‘xshab katta emasman-da!
— Ayblanuvchi sizga narkotik berganmi?
— Yo‘q!
— Uning xotinichi, xotini berganmi?
— Kechirasiz, gap hali ham narkotik haqida ketyaptimi?
— Qayerda edingiz?
— A, sinfdoshlar bilan uchrashdim...
— Uch kun-a?! Nimalarni esladingizlar?
— Qayerda yashashimni...
— Nega menga jin deb laqab qo‘yishgan, qo‘limdan ko‘p ish keladimi?
— Yo‘g‘e, kim butilka ochsa sen paydo bo‘lasan-da
— Parhez qiling.
— Kim ahmoq!
— Shu kelishing rost bo‘lsa, men ahmoqman,— javob berdi Afandi.