— Yong‘in bo‘layotgan joydan kabob hidi kelyaptimi?
— Yo‘q, sezmadim...
— Demak, jabrlanganlar yo‘q!
— Pivo bering.
— Ikki ming so‘m to‘lang.
— Nega, hamisha ming so‘mdan olardim-ku?
— Bugundan yangi qoida chiqdi, ming so‘mni futbolni rivojlantirish fondiga o‘tkazamiz.
Xaridor pulni uzatdi. Sotuvchi ming so‘mni olib, ming so‘mni qaytarib berdi.
— Pivo yo‘q.
— Hoy qiz, hoy qiz.
— Ha tinchlikmi?
— Kechirasiz, mabodo avtobusda sizning zontigingiz qolib ketmadimi?
— Voy, ha unutibmanku...
— Unda avtobusning orqasidan yuguring, hali uzoqga ketgani yo‘q...
— Dada, nima bu yerda oyim mashina haydashni o‘rganganmila? - dermish.
— Bo‘ldi bas, men etgan qizga uylanasan.
— Axir dada, qanday qilib ko‘rmay, bilmay turib, uylanaman? Kim o‘zi u qiz?
— Hokimning qizi.
— Ha-a, unday bo‘lsa mayli.
Hokimni oldiga borib:
— Qizingizni so‘rab keldim, o‘g‘limga kelinlikka bersangiz.
— Iye, qiziq ekansiz-ku, tanimagan bilmagan odamga qizimni bervoraveramanmi, kim o‘zi o‘g‘lingiz?
— Ipoteka bankini boshqaruvchisi.
— Ha-a, unday bo‘lsa mayli.
Bank boshqaruvchisiga borib:
— O‘g‘limni Ipoteka bankiga boshqaruvchi qilib ishga olsangiz.
— Iye, qiziq odam ekansiz-ku, duch kelgan odamni bank boshqaruvchisi qilib ishga olaveramizmi? Kim o‘zi o‘g‘lingiz?
— Hokimning kuyovi.
— Ha-a, unday bo‘lsa mayli.
— Yo‘q, o‘g‘lim
— Unda nimaga ovqatlanasiz?
— Bemahalda nima qilib yuribsan?—so‘radi mirshab.
— Uyqum qochdi,— javob berdi Afandi,— shuni qidirib yuribman.
— Yo‘q, qaramayman, siz sarimsoq yegansiz!
— Sen esa yotishdan oldin, bir kosa noxat sho‘rva ichding, nafas ololmayapman.
— Salom qari to‘nka. Men seni necha yildan beri har yangi yil oqshomida kutardim. Mana bu yil ham kutdim, kelmading. Endi senga umuman ishonmayman. Hurmat bilan Abdusattor 47 yosh.
— «Buning ichida voyvoyakning bolasi bor, og‘zini ocha ko‘rmang, uchib ketib qoladi» deb, tayinladi.
U ketgandan keyin, Afandi «voyvoyakning bolasi qanaqa bo‘lar ekan» deb, xumchani ochdi, qarasa: ichi to‘la asal.
Afandi bir tatib ko‘rishi bilanoq xumchaning yonidan ketmay qo‘ydi, uch kun qorni og‘ridi.
Besh-olti kundan keyin egasi kelib xumchani so‘radi. Afandi olib chiqdi. Egasi xumchani ko‘tarib ko‘rib:
— Afandi, men ketgandan keyin xumchani ochib, voy-voyakning bolasini uchirib yuboribsiz, shekilli,— dedi.
— To‘g‘ri,— dedi, Afandi,— uchib chiqib uyasini topolmay, qornimga kirgan ekan, uch kundan beri mening og‘zim bilan voyvoylaydi.