— Bemorlaringiz sog‘ayganini qanday bilasiz?
— Vannaga suv to‘ldiramiz va yoniga qoshiq bilan kosa qo‘yamiz. Bemorlarni chaqiramiz va kim birinchi bo‘lib vannani bo‘shatsa, o‘shanga javob berishimizni aytamiz.
— Tushunarli, sog‘ odam suvni kosa bilan bo‘shatadi, shundaymi?
— Yo‘q, sog‘ odam vannaning tiqinini sug‘urib tashlaydi.
— Isming nima?
— Tumanoy.
— Boshing bilan klaviaturaga urilib ketdingmi, yoki rostdan ham shunaqa ism bormi?
— Bor, ishonmasang ana ism.uz dan ko‘r.
— Afandi,— dedi u bir kuni — men sizni tez-tez ko‘rib turmasam sog‘inib qolaman. Uzoq safarga ketyapman, qo‘lingizdagi uzugingizni bersangiz, taqib olsam, qachon uzukni ko‘rsam, sizni ko‘rgandek bo‘lib yuraman.
Afandi uzukni berishga ko‘zi qiymay, javob berdi:
— Jon birodar, men ham sizni tez-tez ko‘rmasam turolmayman, qo‘ying, uzuk menda tursin, qachon uzukka ko‘zim tushsa: «Do‘stim tilaganda bermagan edim» deb sizni eslab yuraman.
— Manavi Boltavoy-tentak bo‘ladi.
Mana unga 500 so‘mlik va 1000 so‘mlik pulni bersangiz u doim rangi qizil bo‘lgani uchun 500 so‘mlikni oladi.
Bolalar Boltavoyni chaqirib, o‘qituvchiga namoyish qilish uchun 500 so‘mlik va 1000 so‘mlik pul uzatishibdi. Boltavoy haqiqatdan ham 500 so‘mlikni tanlabdi. Darslar tugagach, o‘qituvchi Boltavoyni kabinetiga chaqiribdi va debdi
— Boltavoy, qarasam — matematikani unchalik yaxshi bilmaydiganga o‘xshaysan. 1000 so‘m 500 so‘mdan ikki barobar ko‘pligini nahotki bilmasang?!
— Albatta bilaman!
— Unda nega 500 so‘mlikni tanlaysan?
— Muallim, agar men 1000 so‘mlikni tanlasam, keyingi safar bolalar menga pul bermay qo‘yishadi-da!
— O‘rtog‘im bilan dars qildik, - degan ekan
Shu gapdan keyin robot bolani urib ketibdi.
Buni ko‘rgan onasi otasiga qarab:
— Bo‘ldi to‘xtating dadasi, o‘zizni o‘g‘lingiz-ku, - desa
Robot to‘xtab, onasini urib ketibdi.
Afandi biroz fursat o‘tkazib, o‘rtoqlar "men fokus ko‘rsatmoqchiman", deb hammani o‘ziga qaratib, davom etibdi:
"Hozir mana bu qoshiqni shundoq cho‘ntagimga solib, Valini cho‘ntagidan chiqarib beraman", - degan ekan.
— Ha, Afandi nima qilib o‘tiribsiz!—so‘radi.
— G‘oz sho‘rva ichayotibman,— javob berdi Afandi.
— Go‘shti qani, yo‘q-ku?
— Go‘shtini tuzlab patiga o‘rab qo‘ydim, huv, ana!— deb uchib ketayotgan g‘ozlarni ko‘rsatdi Afandi.
— Yechining, tekshiramiz, - desa
Qiz:
— Men emas, oyim kasal, - desa
Doktor:
— Qani opajon og‘zingizni ochib: "A-A-A" - dengchi dermish.
— Bolajonim, yo‘talganingda, og‘zingga qo‘lingni tutib tur, ho‘pmi?
Nabira:
— Qo‘rqmang, buvijon, mening tishlarim siznikiga o‘xshab chiqib ketmaydi.