Пашша:
— Қочасанми ёки уриб ўтайми? – деса, фил:
— Майли, ўтган сафардагидек чалиб ўтиб кетақол, - дебди.
— Иккинчи кўзим сунъий-да!
— Зирҳларимиз мустаҳкам, танкларимиз тезюрар!
Учувчилар шиори:
— Баланд ва янада баланд кўтариламиз!
Алоқачилар шиори:
— Қанча қаттиқ бақирсанг, шунча узоқ масофада эшитилади!
Ҳаво ҳужумидан мудофаа қўшинларининг шиори:
— Ўзимиз ҳам учмаймиз, бировга ҳам бермаймиз!
Охири онаси қизига:
— Агар яна “вой” десанг, турмушга бериб юбораман, - деса, қиз:
— Вой-вой-вой! – деб юборибди.
— Келганингизда эшигимизни қаттиқ тепиб очиб кираверинглар!
— Нега тепар эканмиз? Қўлимиз билан очиб кирамиз, - дейишса, ҳалиги одам:
— Қўлингизда совға-саломлар билан оча олмайсизлар-да! – деган экан.
— Йўғ-е... Нималарни қолдирибди у ерга?
— Бешта боласини!
Йигит:
“Кечқурун ресторанга борсак,...”
Қиз:
“Ростанми!? Қаерга борамиз?”
Йигит:
“Шошмай тур! Охиригача ёзиб олай! Кечқурун ресторанга борсак, ҳамма дўстларим йиғилиб бўлишган экан. Фақат мен билан Азизни кутиб туришган экан.”