— Хўш, нима деди?
— Алифбони ўрганишим керак эмиш...!
— Агар мен тўрт мартта чапга юрсам-чи?
— Сен онангни уйига қайтасан!
— Қаерга экан? – деса, назоратчи:
— Ҳеч қаерга! – дебди.
Шунда таксичи:
— Унда нега овора қилиб таксини тўхтатяпсиз!? – деб юриб кетварган экан.
— Фараз қил, сен турган постга душман келяпти. Сени ҳаракатинг? – деса, аскар:
— Фараз қилинг, мен акопдаман, - дермиш.
Буни кўрган бемор аёлни “нафаси ичига тушиб” сўрабди:
— Доктор, аҳволим шунчалик ёмонми?
Врач бўлса унга қараб дебди:
— Сизни эмас, кўзимни айтяпман...! Кўзойнаксиз умуман ўқий олмайдиган бўлиб қолибман-а...
— Хўш, Тошкент қандай шаҳар экан?
Хитойлик дебди:
— Чиройли шаҳар! Одам ҳам жуда кам экан.
Кўп газ боссанг бензин кетар.
Кўп тормозда резина кетар.
Бу иссиқда юраверсанг,
Бир кун точна “томинг” кетар!
— Циркдагиларими ёки атрофимдагиларими?
— Сен бу ерда нима қиляпсан Хасанов??? – дебди.
Хасанов тикилиб туриб:
— Падарингга лаънат! Кийсанг кўринмайдиган бўлиб қоласан деб юз мингга сотган эди, - деб бошидаги қалпоқни ечиб ерга отган экан.
Қизим тарбиясиз бўлиб кетяпти. Энди 16 га тўлди-ю, очиқ-сочиқ кийиниб олиб ярим тунгача кўча санғийди... Мана, бугун мени 30 ёшга тўлганим билан табрикламади ҳам...