— Хотинингни нимага ташладинг?
— У бундай бахтга лойиқ эмасди.
Бир соат ўтибди, икки соат ўтибди, келмабди. Тулки билан бўрини қоринлари очиб жахли чиқиб шундай, дебди:
— Агар хозир тошбақа келса косасини иккига айриб мажағлаб ташлайман, уриб абжағини чиқараман, дебди.
Шунда эшик аста очилиб:
— Агар шундай қилсанглар нонга бормайман, дебди.
— Салом берган болаларни жуда яхши кўраман. Қани энди, бошқа болалар ҳам сенга ўхшаш салом беришни билишса!
Бола нарироққа бориб ингичка овозда салом берди, Афанди яна ёнғоқ узатди, кўчанинг ўртасига етмасданоқ бола йўғон товушда салом бериб, яна бир ёнғоқ олди, тор кўчага бурилмасдан хириллаган товуш билан салом берган эди, Афанди билиб қолиб:
— Саломни ёнғоққа алишиб еб, томоғинг оғриган шекилли, товушинг чиқмаётибди, ёнғоқ ема!— деди.
Оптимист туннелни ва узоқдаги нурни кўрди.
Реалист туннелни, нурни ва яқинлашиб келаётган поездни кўрди.
Машинист эса рельсда ўтирган уч аҳмоқни кўрди.
— Сен қанақа одамни скелетисан?
— Мен семиз одамни скелетиман.
— Ўзингчи?
— Мен ориқ одамнинг скелетиман, - дебди.
Скамейкада бир скелет ўтирган экан, халигилар:
— Ука, сиз қанақа одамни скелетисиз, - деса:
— Тоға мен скелет эмас, студентман дермиш.
Нархини билиб, тинчим бузилди.
— Доктор, тош ойнага қараб ўзимни кўрсам кўнглим айнаяпти. Бу нимадан экан-а?
— Демак, кўзингиз жуда яхши кўради.
— Ҳамма жойни тупуриб расво қилдинг-ку, уйғон, падаринга лаънат!
— Бу йил ҳам муҳаббат эшигимни қоқмаса, эшикни бузиб ташлайман.