— Оёғингизни кўтаринг, полни артиб олай!
— Оббо, полниям менинг ёрдамимсиз юволмайсан-а?!
— Нима бўлди? сўрабди Ҳусан.
— Армияга яроқсиз эканман, олишмади, - дебди Ҳасан.
— Унда менинг ўрнимга ҳам кириб чиқ, армияга боргим келмаяпти. Ҳасан хўп дея, яна кўрикдан ўтиш учун кириб кетибди. Бироздан сўнг чиқиб дермиш:
— Ҳусан, сени армияга олишди!
— Йўғе, ўзим кўрдим, кеча кечги пайт Абдураим битта кетворган қиз билан подрушка қилиб юргандию, - дебди
— Уларни подрушка қилиб юрганини Абдураимнинг хотини ҳам кўрибди-да ошна.
Хайдовчига қараб:
— Нега мошинани хайдамаяпсан, нима мени енгилтак деб ўйлаяпсанми?
Ҳайдовчи:
— Йўл кирани қандай тўлар экан деб ўйлаяпман, - дебди.
— Нимага ?
— Пулимиз ёнимизга қолади.
— Хоп, ке унда ичишниям ташлаймиз.
— Шунча пулни бошинга урасанми?!
— Бир оёғи қани?
— Бу йилги ғозларнинг ҳаммаси бир оёқли экан,— деди-да, Афанди сув бўйида бир оёғини кўтариб дам олиб турган ғозларни кўрсатди. Хон таёқни кўтариб пўписа қилган эди, ғозлар икки оёқлаб қочди.
— Ана, оёқлари иккита экан-ку,— деди хон. Афанди пинагини бузмай жавоб берди:
— Шу таёқ билан биров сизга ҳам ҳамла қилса, икки оёқ у ёқда турсин, тўрт оёқлаб қочар эдингиз.
— Ҳа, мен уни эгаси ўлган деб ўйлабман.