Лоф-ёлғон ҳақида латифалар
— Алло, бу касалхонами?
— Йўқ, бу қабристон!
— Узр унда! Сизларга мурожат қилишимга сал эртароқ...
— Ҳечқиси йўқ, биз кутамиз.
Фил:
— Нега йиғлаяпсан? – деб сўрабди.
Чумоли:
— Энди мени фарзандларим ҳам фил бўладими? – дебди.
— Вазир жаноблари, марҳамат қилиб менга эркак чумолилардан кабоб тайёрлаб келсангиз! Айнан эркак чумолилардан бўлсин! Ахир сиз донишманд аъёнимсиз!
— Хўп бўлади олампаноҳ! – дебди вазир ва тушликка ликопчада 5 та қовурилган чумолини кўтариб келибди. Буни кўрган шоҳ ундан сўрабди:
— Хўш муҳтарам вазир, буларни эркак чумоли эканлигини қандай билдингиз?
— Оддий, - дебди вазир, - Эрталаб чумолиларнинг уясини олдига бориб, уясини бузаётган эдим, мана шу 5 таси менга ўт қўймоқчи бўлишди, - деб жавоб берган экан.
— Яхши-ям шунақа катта экансан. Бўлмаса қоронғида сени кўрмас эдим. Кўзойнагим ишхонамда қолиб кетибди, - дермиш.
— Ўғлингиз оилани боқа оладими?
— Ҳа, албатта. Ахир бу уни вазифаси...!
Қизни онаси яна сўрабди:
— Яхшилаб ўйлаб кўринг! Ахир биз оилада 8 кишимиз!
— Мана сизлар, маошингиздан қанчасини хотинга берасизлар?
Биринчи эркак дебди:
— Мен атрофимга 2 метрлик айлана чизаманда, пулларимни тепага отаман. Айланани ичига тушгани меники, ташқарига тушган пуллар хотинимга бўлади.
Иккинчи эркак дебди:
— Мен атрофимга 3 метрлик айлана чизаман. Пулларимни тепага отаман. Айланани ичига сочилиб тушганини хотиним териб олади, ташқарига тушган пулларни эса мен оламан.
Учинчи эркак кулиб:
— Мен ҳеч нарса чизиб ўтирмайман! Пулларни шундоқ ҳавога отаман. Хотиним ҳавода нечтасини ушлаб улгурса ўшани олади. Ерга тушгани ҳаммаси ўзимники! - деган экан.
— Хотин, кимга айтяпман, оч эшикни!
Яқиндан ўтиб кетаётган посбон ёнига келиб:
— Ўртоқ, нима гап?! Қани, «пуф» денг-чи?!
Маст жон-жаҳди билан пуфлаганди, посбон ўзи чайқала бошлади ва симёғочни тақиллатиб бақирди:
— Қанака хотинсиз, ўзи? Очинг эшикни!
— Илтимос, мени кампирим билан самолётингда учириб келгин.
— Буни иложи йўқ!
— Йўқ дема болам. Шу ёшга кириб, ҳали бирор марта-ям осмонда учмаганмиз. Самолётга чиқиш орзуимиз бор!
Учувчи рози бўлиб, чол ва кампирни самолётга чиқарибди-да дебди:
— Фақат битта шартим бор отахон, агар бақирсангиз шу заҳоти ерга қайтамиз.
— Хўп, бақирмайман, - дебди чол.
Самолёт ҳавога кўтарилибди. Учувчи бор маҳоратини кўрсатиб, энг юқори баландликка чиқибди. Тепага , сўнг зудлик билан пастга шўнғибди, бир томонга қайрилиб учибди. Самолётни чархпалак сингари айлантириб ташласа ҳам, чол-кампир индамасмиш.
Ерга қўнгач, учувчи чолга қараб:
— Ҳа отахон, қўрқмадингизми? Ростини айтинг, бақириб юборай дедингизми?, - деса, чол:
— Тўғрисини айтганда, кампирим самолётингдан тушиб кетганда сал бақириб юборай дедим болам, - деган экан.
— Хотин, бугун нима овқат қилдинг? – деб сўраса, хотини:
— Қўй гўштли товуқ шўрва, - деган экан.