Ўзбекона ҳақида латифалар
— Юр, кинога борамиз!
— Қўйсанг-чи! Икки килограм гўштни пулини йўқ қилиб келамиз...
— Шашликка борайлик...!
— Йўғ-е... Ўшани пулига гўшт олиб уйда еймиз.
— Ҳа! Қуруқ маошни ўзига бир ой яшашдан гаров боғлаганман.
— Нима, қизил диплом олиб берганимиз етмадими?
Бугун эрталаб хотиним:
— Дадаси, бугун ойим меҳмонга келар эканлар, - деди.
Мен ўзимни иложи борича хотиржам тутиб:
— Онажонимиз неча ёшда эдилар? - десам, хотиним:
— 58 ёшдалар, - деди.
Мен янада босиқлик билан:
— Эшитмаяпсанми хабарларни? Коронавирус 50 ёшдан ошганларда кўп учрайди.
Меҳмондорчиликлар ҳам вақтинча тўхтатилиб турилишини-чи, эшитдингми ўзи!?
Онангга айт, мен улар ҳақида қайғуряпман, - дедим-да анча енгил тортдим.
Бу сўзни 16 йилдан буён шунақаям айтгим келардики...
Карантин вақтида ҳам ойлик маошимиз тўлиқ берилишини, тиббий ниқоблар дорихоналарда 500 сўм эканини, озиқ-овқатларнинг нархи ошмаслигини эълон қилишди.
Кейин шу жойда мен уйғониб кетдим...
— Қаерга кетаяпсан? - сўрабди вирус.
— Зиёратга. Сен-чи?
— Сенинг юртингга, беш минг кишини олиб кетишга, — дебди вирус.
Ҳар ким ўз йўлида кетибди. Йил ўтиб, улар яна ўша жойда кўришиб қолишибди.
— Сен алдадинг, - дебди вирусга ҳалиги киши, — Беш минг кишини олиб кетаман деб, юртимдан эллик беш минг одамни олиб кетибсан!
— Йўқ, Мен ростдан ҳам беш минг кишини олиб кетдим. Қолгани ваҳимадан, айримлари озиқ-овқатга бўкиб ўлишди, - дебди вирус.
— Улар “эркин” деган буйруқни нотўғри бажаришади.
Бири иккинчисига:
— Шунча гречка, ун ва шакарларни нима қиламиз? - деса, иккинчиси:
— Менимча ғирт аҳмоқгарчилик билан шуғулланяпмиз! - дебди.
Кейин яна биринчиси:
— Кўп гапирмасдан ёғдан ол! Қара ҳамма олиб кетяпти. Ҳозир қолмайди...! - дермиш.
— Ишқилиб каронавирусмасмисиз?! Ниқоб ҳам тақиб олмабсиз! - деса, ҳалиги одам:
— Йўқ. Менда туберкулёзнинг очиқ шакли, - дебди.
— Ҳа, ундай бўлса майли-ку ... - деган экан ҳалиги аёл.