Қайнона-қайнота ҳақида латифалар
Худо кўрсатмасин, хотиним билан ажрашадиган бўлсам...
— Дадаси тез етиб келинг уйимиз ёнаяпти!
— Уйда ким бор?
— Онамлар бор, ухлаётган эдилар.
— Бўлмаса секинроқ гапир, уйғотиб юборасан!
— Гапинг бўлса гапир! Боядан бери нега оёғимга тепасан?! - дермиш.
— Вой бечора...
— Ҳавотир олма! Акула тирик. Ўша пайт қайнонамни қорни тўқ экан. Бўлмаса еб қўярди.
— Қайнонанг меҳмонга келади.
— Сиз қайнонангизни бўғиб ўлдирганликда айбланасиз! Ўзингизни оқлаш учун бирор нарса дея оласизми?
Айбдор:
— Бунақа бўлади деб ҳечам ўйламагандим! Қайнонамни бурни қонаётганди, қон тўхтасин деб томоғидан бирпас сиқиб турдим холос!
Бир пайт шовқиндан келини уйғониб чиқиб, ҳовлида юрган итни бир тепибди.
Қайнонаси:
— Нега бечора итни тепасиз? – деса, келин:
— Ё ўзи ухламайди вовуллаб, ё бошқаларни ухлатмайди, - дермуш.
— Яна нима бўлди қизим?
— Эрим билан уришиб қолдим.
— Ҳар сафар қайнонанг билан уришардинг-ку?
— Қайнонам шунча жаврасам ҳам индамай қўйди, ман ҳам ким биландир гаплашишим керак-ку.
— Бу келин жуда ёмон экан! - деса, ўғли:
— Унақа деманг ойи. Бунақа келинни яна қаердан топасиз?! - деган экан. Онаси унга қараб:
— Жиннихонадан! - дермиш.
— Мен анча йил олдин. 20 ёшимда 39 ёшли аёлга уйландим. Хотинимни 20 ёшли қизи бор эди. Қизини эри йўқ эди. Мени дадам 43 ёшда бўлиб хотинимни қизига уйланди. Яъни дадам мени хотинимга куёв бўлди. Бошқа тарафдан хотинимни қизи менга ўгай она бўлди ва бир ўғил туғди. Менга ука, хотинимга невара бўлди. Бир тарафдан менга ҳам невара бўлди. Натижада мен укамни бобоси бўлдим. Йиллар ўтиб хотиним ҳам ўғил туғди. Дадамни хотини учун ука, мени ўғлимга буви. Ёки мени ўғлим бувисига ука бўлди. Яна бир тарафдан хотинимни қизи. Мени ўгай онам уғлимга опа бўлди. Ҳаммадан дахшати шуки, мен ўғлимга жиян бўлдим. Айтинг мен жинни бўлмай ким жинни бўлсин!?