Qora-yumor haqida latifalar
— Iltimos, meni kampirim bilan samolyotingda uchirib kelgin.
— Buni iloji yo‘q!
— Yo‘q dema bolam. Shu yoshga kirib, hali biror marta-yam osmonda uchmaganmiz. Samolyotga chiqish orzuimiz bor!
Uchuvchi rozi bo‘lib, chol va kampirni samolyotga chiqaribdi-da debdi:
— Faqat bitta shartim bor otaxon, agar baqirsangiz shu zahoti yerga qaytamiz.
— Xo‘p, baqirmayman, - debdi chol.
Samolyot havoga ko‘tarilibdi. Uchuvchi bor mahoratini ko‘rsatib, eng yuqori balandlikka chiqibdi. Tepaga , so‘ng zudlik bilan pastga sho‘ng‘ibdi, bir tomonga qayrilib uchibdi. Samolyotni charxpalak singari aylantirib tashlasa ham, chol-kampir indamasmish.
Yerga qo‘ngach, uchuvchi cholga qarab:
— Ha otaxon, qo‘rqmadingizmi? Rostini ayting, baqirib yuboray dedingizmi?, - desa, chol:
— To‘g‘risini aytganda, kampirim samolyotingdan tushib ketganda sal baqirib yuboray dedim bolam, - degan ekan.
Yaqinroq borsa, kampir unga bir shisha aroq ko‘rsatibdi:
— O-xo, buvijon, aroq necha pul?
— Uch ming besh yuz so‘m. Agar yana ichging kelsa, manavi raqamga telefon qil!
Piyonista aroqni uyiga olib kelib ichib ko‘rsa, oddiy suv!
Rosa jahli chiqib, kampir bergan raqamga qo‘ng‘irok qilibdi.
U yokdan ovoz eshitilibdi:
— Shahar suv oqova tarmog‘i eshitadi...
— Ho‘sh do‘stim, u yerlar qanday ekan?
— Nimasini aytasan, juda issiq, suv yo‘q, ishlash qiyin...
— Kelin masalasi-chi? Uylandingmi?
— Oziq-ovqat ham taqchil ekan.
— Uylanish masalasi qanday ekan deyapmiz?
— Do‘kon ham yo‘q, biron nima olmoqchi bo‘lsang, 2 soat mashinada borish kerak.
— Ey, sendan ayollar haqida so‘radik, - deyishsa, yelkasida o‘tirgan maymuncha:
— Dada, sizdan onamni so‘rashyapti! – dermish.
— Siz qaynonangizni bo‘g‘ib o‘ldirganlikda ayblanasiz! O‘zingizni oqlash uchun biror narsa deya olasizmi?
Aybdor:
— Bunaqa bo‘ladi deb hecham o‘ylamagandim! Qaynonamni burni qonayotgandi, qon to‘xtasin deb tomog‘idan birpas siqib turdim xolos!
Rektor:
— Kelinglar, uning oyog‘i ostiga 10000 so‘m tashlaymiz. Uni olib, hursandchilik uchun ichadi. Biz uni qo‘lga tushurib, stipendiyasidan mahrum qilamiza.
Dekan:
— Yo‘q, yaxshisi 50000 so‘m tashlasak, butun gruppa ichadi. Hammasini stipendiyasini bekor qilamiza.
Kafedra mudiri dekan qulog‘iga:
— Yaxshisi, rektorni daraxtdan itarib yuborsak, yarim soatdan so‘ng butun institut hursandchiligidan ichadi.
— Erim kecha menga: Sen hech ham semiz emassan, sening formang ideal, - dedi.
— To‘g‘ri-da, axir u matematik-ku! Uning uchun eng ideal forma bu shar.
— Falonchiga bir ish buyursam, hamma vaqt ikki-uch ishni biryo‘la bajarib keladi. Siz esa birorta ishni ham tuzukroq bajarib kelolmaysiz!
Ittifoqo bir kuni poshsho kasal bo‘lib, tabib aytib kelishni Afandiga buyurdi.
Afandi borib to‘rt kishini boshlab keldi-da, poshshoga ta’zim qilib, faxr bilan dedi:
— Kamina qulingiz ham to‘rt ishni bir yo‘la bajarib keldi, mana!— Orqada turgan odamlarni ko‘rsatdi.
— Men sizni tabibga yuborgan edim, bular kimlar, nima ish qilishadi?—so‘radi poshsho g‘azablanib.
— Taqsir, kasalsiz, issiq jonga ishonch yo‘q. Bularning biri — tabib, sizni davolaydi, ikkinchisi sol, bordi-yu, o‘lib qolgudek bo‘lsangiz murdangizni yuvadi, uchinchisi — janozangizni o‘qiydigan imom, to‘rtinchi-si bo‘lsa — go‘rkov,— deb javob berdi Afandi.
— Xotin, bolalarni kiyintir. Bugun hayvonot bog‘iga boramiz!
Xotini ajablanib:
— Nega? Dab-durustdan boramiz deyapsiz? – desa, eri jahli chiqib:
— O‘zing nyecha kundan beri qarindoshlarimni sog‘indim, ko‘rgani borib-kelaylik deb holi-jonimga qo‘ymayapsan-ku! – debdi.
— Afandi, mening qadr-qimmatim qancha bo‘lar ekan?
Afandi o‘ylanib turib javob berdi:
— Qadr-qimmatingiz yuz tilladan oshmaydi. Podshoning achchig‘i kelib, g‘azab bilan qichqirdi:
— Nega mening qadr-qimmatimni bunchalik pastga urasan, belimdagi kamarimning o‘zi yuz tilla-ku!
— O‘zingizni bosing, Podsho,— dedi Afandi,— shuning uchun yuz tilla dedim-da. Agar belingizdagi kamar bo‘lmasa, o‘zingiz bir chaqaga ham arzimaysiz.
— Buvi konfet mazalimi, - debdi.
Buvisi:
— Ha, bolam mazali ekan.
Bolakay:
— Unda nimaga olapar shimmay tashladi.