Demak, ayollar o‘zlarining muammolarini o‘zlari yaratar ekanlar.
Bojxona xodimi:
— O‘zingiz bilan qimmatbaho narsalarni olganmisiz?
Arab shayxi:
— Ha. 145 kg oltinim bor. Olib ketsam bo‘ladimi?
Bojxona xodimi:
— Yo‘q, mumkin emas!
Arab shayxi yonida turgan xotiniga qarab:
— Eshitdingmi? Sen qoladigan bo‘lding.
— Qayerlarda yuribsan? Soat nechi bo‘ldi?! Yuravermaysanmi ertalabgacha sang‘ib!!!
Bu gapni eshitgan o‘g‘li shu zahoti cho‘ntagidan telefonini olib, kimgadir qo‘ng‘iroq qilib:
— Allo, o‘rtoq ketib qolmadingmi? Ruxsat oldim. Hozir chiqaman, - debdi.
— Qayerga o‘tirib olibdi? “Tur” demaysanmi?!
— Yangisidan eshitaylik... – desa, Afandi:
— Ertalab nonushta qilib o‘tirsam, tepa tishim bilan past tishim bitta non ustida urishib yotibdi, - debdi.
— Allo?
— Allo. Men morgga tushdimmi?
— Yo‘q. Hozircha bu yerga faqat qo‘ng‘iroq qilyapsiz.
— Siz bu pullarga hech narsa sotib ololmaysiz. Axir bu pullaringiz soxta-ku! – desa, xaridor:
— Men bu pullarni maydalamoqchiman xolos! Hech narsa sotib olmayman! – degan ekan.
— Hoy tirranchalar, namuncha “Ayfon” deb baqirasanlar!? Uyquni-yam beliga tepdilaring! – desa, bolalar:
— Amaki, biz Ayubxon o‘rtog‘imizni chaqiryapmiz, - deyishgan ekan.
Haligi yigit hamkasbini yoniga sekin borib, turtib debdi:
— Tur endi, tushlik vaqti bo‘ldi. Yur, ovqatlanib kelamiz.
Uxlab yotgan hamkasbi boshini ham ko‘tarmay:
— Sen boraver... Men bugun tushliksiz ishlamoqchiman, - dermish.
— Yaxshi-yam shunaqa katta ekansan. Bo‘lmasa qorong‘ida seni ko‘rmas edim. Ko‘zoynagim ishxonamda qolib ketibdi, - dermish.