Tuxumni ushlab turib, hayol sura ketibdi:
"Shu tuxumdan jo‘ja ochirib, boqib katta tovuq qilaman. Tovuqni sotib, g‘oz olaman, g‘ozni ham boqib, sotib, qo‘y olaman. Qo‘yni semirtirib, sotib, buzoq olaman! Buzoqni katta buqa qilib, uni ham sotib, mashina olaman!", deb hayol surib tursa, qo‘shnisi kelib qolibdi.
O‘g‘rini ko‘rib:
— Tuxumni joyiga qo‘y! - deb baqirgan ekan, tuxum qo‘lidan tushib, sinib ketibdi. Shunda haligi o‘g‘ri odam:
— Mashinamni to‘lab berasan! - deb baqira ketgan ekan.
— Mana azizim, sizga sabzi, turp, olma, rediska olib keldim. Yeb yoting! Keyingi safar nima olib kelay? - desa,
eri gipslangan og‘zi bilan zo‘rg‘a:
— Yong‘oq olib kel! Chaqib yotaman, - dermish.
— Oho! – hayratlandi xizmatchi. — Bularning hammasi o‘zingiznikimi?
— Ha, hammasi o‘zimniki, - javob beradi ona.
— O‘tir, Eshmat, — desa, hamma bolalar o‘tiribdi.
— Xo‘sh, - debdi xizmatchi, — sizlarni ro‘yxatga olishim kerak. Menga bolalaringizni ismlarini aytsangiz.
— Hammasi oddiy, — javob beribdi ona. — O‘g‘il bolalarning ismi Eshmat, qizlarniki esa Anzirat.
Quloqlariga ishonmagan xizmatchi yana savol beribdi:
— Jiddiy aytyapsizmi? Ularning hammasi Eshmat bilan Anziratmi?
— Ha, bu hayotimni ancha yengillashtiradi. Ertalab ularni bitta qilib chaqiraman, hammasi uyg‘onishadi. Tushlik vaqtida ham “Eshmat!”, “Anzirat!” deyman, ular kelishadi. Qachon ularga tanbeh bersam, baqir-chaqirni to‘xtatadi. Menimcha, bu eng zo‘r g‘oya!
Ijtimoiy yordam xizmatchisi yana savol beradi:
— Agarda hammasini emas, faqatgina bitta bolani chaqirmoqchi bo‘lsangiz nima qilasiz?
— Undami, ularni faqat familiyasi bo‘yicha chaqiraman.
Aroqxo‘r qo‘shnisi Toshpo‘lat aka esa Azizga yer nima uchun aylanishini gapirib beribdi.
— Ha, albatta!
— Unda nega qo‘limni so‘ramayapsiz?
— Rahm-shavqat tuyg‘usi bilan turmush qurib bo‘lmaydi-da...
— Muhabbatdan!
— Shunchalik sevarmidi? Kimni?
— U aroqni jonidan ortiq ko‘rardi!
O‘zbek Yaponiyaga borib qarasa, 103 yoshli qariya o‘tirgan ekan.
Keyin yapon O‘zbekistonga kelibdi. Bir payt qarasa, tog‘dan 102 yoshli qari o‘zbek otaxon yugurib tushib kelayotganmish.
— Nima bo‘ldi? - deb so‘rashsa: o‘zbek otaxon:
— Otamdan qochib kelyapman. Bobomni xassasini berkitib qo‘ygandim, - dermish.
Bir kishi:
— Hoy bola, o‘zi kichkina bo‘lsang, yurishni ham bilmasang... Namuncha yomon so‘zlarni gapiraverasan?! Bas qil! - debdi.
Bolakay:
— Siz-chi, yurishni bilasizmi? - desa, kishi:
— Ha, bilaman, - debdi.
— Unaqada jo‘na, yo‘qol, bor ket! - dermish yana bolakay...
— Yangi mashina olgandim, hech o‘t olmayapti. Iltimos, bir ko‘rib qo‘ysangiz, - debdi.
Mashinani ko‘zdan kechirib bo‘lgach, ayolga:
— Mashinangizni tuzatish uchun ancha ishlashimiz kerak. Bir necha qismlarini almashtirishimiz kerak. 300 ming berasiz, bir haftada tayyor bo‘ladi, - debdi usta.
— Bir kunda tuzatishni iloji yo‘qmi? - so‘rabdi ayol yolvorib.
— Bir kunda tuzatsak 500 ming bo‘ladi, - degan ekan, ayol pulni berib, — Ertaga kelaman, - deb ketibdi.
Shunda shogirdi ustaga:
— Nima qilish kerak buni, - desa, usta:
— Benzin quyib qo‘y! - dermish.
— Meni Bobigim bir yil deganda andjanchaga raqsga tushishni o‘rganib oldi.
— Ha, xabarim bor! O‘tgan kuni Sharigim gapirib bergandi.