— Mana bu qalin kitobga seni gunohlaring yozilgan. Shu kitob bilan boshingga uraman. Yiqilsang, do‘zzaxga tushasan, - debdi farishta Ahmadga.
Ichkaridan “gurs” etgan tovush eshitilibdi. Birozdan keyin Ahmad emaklab, zo‘rg‘a chiqib kelibdi.
Ikkinchi bo‘lib Shuhrat kiribdi. Ichkaridan yana “gurs” etgan ovoz kelib, Shuhrat ham emaklab chiqib kelibdi.
Oxirgi bo‘lib Shavkat kirib ketibdi. Anchagacha hech qanday ovoz eshitilmabdi. Bir vaqt ichkaridan Shavkat kulib chiqibdi.
— Nima, seni urmadimi? – deyishsa,
— Yo‘q, kitobni og‘irligidan ko‘tara olmadi, - dermish.
— Bu yil ham o‘qishga kira olmasang, otam dema meni! Seni tanimayman!
Imtihonlar tugagach, adasi o‘g‘lidan so‘rabdi:
— Ho‘sh o‘g‘lim, imtihonlar qanday o‘tdi?
O‘g‘li esa:
— Kechirasiz, sizni tanimayroq turibman, kimsiz?
— Bu tabiiy hol. Yovuzlik o‘zi hech qachon tinchimaydi.
— Siz qaynonangizni bo‘g‘ib o‘ldirganlikda ayblanasiz! O‘zingizni oqlash uchun biror narsa deya olasizmi?
Aybdor:
— Bunaqa bo‘ladi deb hecham o‘ylamagandim! Qaynonamni burni qonayotgandi, qon to‘xtasin deb tomog‘idan birpas siqib turdim xolos!
— Nima qilyapsan bu yerda?!, - desa
— Pokemon qidiryapman, - dermish.
— Iltimos, meni kampirim bilan samolyotingda uchirib kelgin.
— Buni iloji yo‘q!
— Yo‘q dema bolam. Shu yoshga kirib, hali biror marta-yam osmonda uchmaganmiz. Samolyotga chiqish orzuimiz bor!
Uchuvchi rozi bo‘lib, chol va kampirni samolyotga chiqaribdi-da debdi:
— Faqat bitta shartim bor otaxon, agar baqirsangiz shu zahoti yerga qaytamiz.
— Xo‘p, baqirmayman, - debdi chol.
Samolyot havoga ko‘tarilibdi. Uchuvchi bor mahoratini ko‘rsatib, eng yuqori balandlikka chiqibdi. Tepaga , so‘ng zudlik bilan pastga sho‘ng‘ibdi, bir tomonga qayrilib uchibdi. Samolyotni charxpalak singari aylantirib tashlasa ham, chol-kampir indamasmish.
Yerga qo‘ngach, uchuvchi cholga qarab:
— Ha otaxon, qo‘rqmadingizmi? Rostini ayting, baqirib yuboray dedingizmi?, - desa, chol:
— To‘g‘risini aytganda, kampirim samolyotingdan tushib ketganda sal baqirib yuboray dedim bolam, - degan ekan.
— Kechirasiz og‘ayni, chekishdan topilmaydimi?, - debdi mast bir kishi o‘tib ketayotgan yigitga.
— Men chekmayman. Uch kundan beri aytyapman, men sportchiman. Sigaret yo‘q menda!
— Iye, tanimabman qarang! Boy bo‘larkansiz...
— Qayerdasan? Qachon kelasan?
— Bo‘ldi, mana yetib keldim. Uyingni yonginasidaman...
— Yolg‘onchi, sen uy telefoningda gaplashib turibsan-ku!
— Aytganlarimni qilib, yaxshi bo‘lib yursang, yaqinda tilla bilakuzuk ham sovg‘a qilaman, tushingda!
— Yaxshi qiz nima o‘qiyapsiz?
— Kitob!
— Qanday kitob ekan?
— Mantiq!
— Mantiq nima o‘zi?
— Mantiqiy fikrlash to‘g‘risidagi fan mantiq deyiladi. Odamni nima haqida o‘ylayotganini osongina topish mumkin.
— Unaqada ayting-chi, hozir men nimani uylayapman.
— Siz qo‘lingizdagi manavi tog‘orani tagi butun deb o‘ylayapsiz, yaxshi yigit!