— So‘ramang, baribir topib berolmaysiz...
— Iye, biror marta aytganingni olib bermadimmi? Ayt, darrov muhayyo qilaman.
— Istagan narsamnimi?? Aldamaysizmi?
— Bilasanku, yigit bitta gapiradi va so‘zida turadi!
— Yaxshi... O‘zingizdan ko‘ring...
— Nima ekan, juda qiziqtirdingku?
— Vaqt covg‘a qiling. Boshqa hech nima kerakmas.
— Nima deganing bu? Qanaqa vaqt?...
— Har kuni kechki payt mana shu qo‘lizdagi telefonii kavlab o‘tirishga ketgan vaqtizdan bir soatginasini... Oilangiz uchun... Oddiygina e’tibor... Bollarizga... Menga...
— Mmm...
Asta qo‘liga olib:
— Tovba, taxtaga jun chiqibdi, - debdi-yu, tashlab ketvoribdi.
— Menga bir bahaybat, qopag‘on it topib keling!
Afandi esa, buyruqning aksini qilib, yuvosh bir it topib keldi. Hokim Afandini koyidi:
— Men sizga «qopog‘on it topib keling!» desam, juda yuvosh itni olib kelibsiz.
Afandi beparvo javob berdi:
— Taqsir, xotirjam bo‘ling, bu janoblarining oldida besh-olti kun tursa, o‘zlaridan ta’lim olib, zanjirini ham uzadigan bo‘lib ketadi.
— Sen qizga albatta 3 ta savol berishing kerak. Birinchi savol ro‘zg‘orga oid bo‘lishi shart. Ikkinchisi oila, uchinchisi esa falsafiy bo‘lsin, tushundimi jiyan, bo‘sh kelma!
Kuyov uchrashuvga borganida xolasini aytganlariga amal qilib so‘radi:
— Kechirasiz, siz makaronni yaxshi ko‘rasizmi?
— Yo‘q.
— Ukangiz-chi, u makaronni yaxshi ko‘radimi?
— Meni ukam yo‘q.
— Nima deb o‘ylesiz, agarda ukangiz bo‘lganida makaronni yaxshi ko‘rgan bo‘larmidi?!
— O‘lgan erim undoq edi, bundoq edi, — deb yig‘lar edi.
Afandi bir kuni undan balandroq ovoz chiqarib yig‘ladi. Xotin hayron bo‘lib so‘radi:
— Men-ku o‘lgan erimni eslab yig‘layapman, siz nega yig‘laysiz?
Afandi piq-piq yig‘lab turib javob berdi:
— Agar o‘sha sho‘rlik ering o‘lmaganda, sen tul qolmagan bo‘lar edingu, myen senga uylanmagan bo‘lar edim...
— Jonim, xohlaysanmi senga yoshligimda kesib tashlashgan joyni ko‘rsataman?
Qiz qizarib yerga qarab:
— Qo‘ying uyalaman, to‘ydan keyin ko‘rsatarsiz.
— Bunga to‘yni nima aloqasi bor, hozir ko‘raver. Ko‘ryapsanmi xo‘v, anavi daraxtlar orasida ko‘rinayotgan binoni, o‘sha bino klinika. Yoshligimda o‘sha joyda ko‘richagimni kesib tashlashgan...
Buni ko‘rgan holvapurush qo‘liga kaltak olib, uni savalay boshladi.
Afandi tayoqning zarbini pisand qilmasdan, holvani to‘yguncha yedi, keyin:
— Bu shahar xo‘p ajib shahar ekanu, holvapurushlari odamni urib holva yedirgani yomon ekan, - deb keta berdi.
— Kuyovingiz bilan janjallashib qoldim…Dahshat, endi nima qilaman?
— O‘zingni bos qizim, yangi turmushda bunaqasi bo‘lib turadi!
— Buni-ku yaxshi bilaman oyi, murdani nima qilay?!
— Ruxsat bering o‘rtoq polkovnik, sizga ustavdan tashqari murojat qilsam bo‘ladimi? - desa Polkovnik:
— Bo‘ladi, - debdi.
Shunda askar:
— San qari eshak, sassiq chol, jonga tegding, qachon ishdan ketasan. Ruxsat bering o‘rtoq polkovnik ketishga, - dermish.