— Мени Чорсуга олиб бориб қўйинг, - дебди.
Шунда таксист:
— Сиз аллақачон Чорсудасиз деса, ҳалиги маст чoнтагидан пулини чиқариб, йўл ҳаққини икки ҳисса тўлаб ҳайдовчига:
— Иккинчи бунақа тез ҳайдаманг, - деган экан.
— Болам, ҳамма гап чолимда. Чолим талаба қизларни яхши кўради-да.
— Мен ишдан кейин сўраяпман.
— Болам, нима қиляпсан?
— Ўйинчоқларимни синдириб, кўпайтиряпман.
Қўрқиб кетган йўловчи:
— Илтимос, секинроқ ҳайданг, - деб қўрқа бошлабди.
Ҳайдовчи бўлса:
— Қўрқманг, мени фариштам бор. У мени асрайди, - дебди.
Яна озгина юргач:
— Тўхтатинг, бўлди, шу ерда тушиб қоламан, - дебди йўловчи.
Таксичи машинасида бир ўзи тезликни яна ошириб, кетаётса, орқа ўриндиқдан кимдир:
— Тўхтатинг, мен ҳам тушиб қоламан, - дебди.
— Кимсан ўзи? - сўрабди ҳайдовчи.
— Сени фариштангман, - дермиш бояги овоз.
— Ойи, нега маймунлар юзларини бўяб олишган?
— Бошқа маймунларни қўрқитиш учун.
— Ие, унда сиз дадамни қўрқитиш учун бўяниб олар экансиз-да, а?
Ёнида индамай кетаётган дадаси жавоб берди:
— Йўқ қизим. Онанг кўчадаги одамларни қўрқитиб юбормаслик учун бўянади.
— Э дугонажон, анчадан бери тобим йўқ. Жуда мазам қочяпти. Ўтиб кетармикан-а?
— Ҳавотир олма, ўтиб кетади. Ўтган йили ён қўшним ҳудди шунақа бўлиб юрганди. Раҳматли, ўтиб кетди...
Шошилиб орқасига етти қадам юрган экан, машина уриб кетибди.
— 1565 йили нима бўлган?
Талаба:
— Шекспир туғилган.
Профессор:
- 1566 йилда-чи?
Талаба:
— Шекспир бир ёшга тўлган.
— Хотин, мабодо мен ўлиб қолсам, кимга тегасан?
Хотини:
— Кимлигини билолмадим. Лекин телефон рақамини бериб кетган, - дермиш.