Бир аёл дугоналари билан янги йилни байрам қилибди ва роса шампанский ичиб, уйига маст ҳолатда кеч қайтибди. Қараса эри ухлаяпти. У хотинини кеч келганини билмабди ҳам.
Хотин дарҳол ноутбукини очиб ўзини ишлатаётганга солибди.
Эри шовқинда уйғониб хотинга:
— Нима байрамда ичиб олдингми?
Хотин:
— Йўқ, дадаси эртага жуда муҳим ишим бор шуни ёзаяпман!
Эри:
— Ёлғон гапирма, алкаш чемодонни ёпиб тезда ухла.
Афанди чарчаб узоқ йўлдан келар эди. Йўлда отлиқ кетаётган маҳалла элликбошисига кўзи тушиб қолди ва ундан илтимос қилди:
— Тўнимни олиб кетмайсизми?
— Майли,— рози бўлди элликбоши,— қишлоққа боргач уни кимга бериб қўйишим керак?
— Тўнимнинг ўзи отдан тушиб, уйни топиб кетади.
— Масхарабозликни қўйинг, Афанди, ҳеч жаҳонда тўн ҳам уйини топиб кета оладими?
— Ахир, унинг ичида ўзим бўламан-да!— деди Афанди.
Кечаси Афандининг уйига қопда буюм кўтарган икки ўғри кирди. Буни пайқаган хотин Афандини аста туртиб:
— Афанди, туринг, уйга ўғри кирди,— деди. Афанди аста шивирлади:
— Жим ёт, мен уйғоқман, овозимизни эшитиб, ўғрилар қопини кўтариб қочиб қолмасин. Мен қопдаги буюмни мўлжаллаб турибман.
Бир куни илон велоcипед миниб кетаётган экан..
Афандининг ити болалаган эди, бир неча кишилар унинг уйига меҳмон бўлиб келиб, сўзлашиб ўтиришар эди. Кучук болалари уйга кириб меҳмонлар билан ўйнашиб, безовта қила бошладилар.
Меҳмонлардан бири ҳазиллашиб:
— Афанди, арзандаларингизга одоб ўргатсангиз бўлмайдими?, — деди.
— Нима қилай, тоғаларини кўриб суюнганларидан суйкалишяпти-да, — дея жавоб берибди Афанди.
Бир қари одам касал бўлиб ётиб қолди. Ёнига ўғлини чақириб, васият қила бошлади:
— Болаларим, жон бор ерда қазо бор. Шунинг учун ҳозирдан айтиб қўяй, одамлардан оласи-берасиларим бор. Мен айтиб тураман, сен ёзиб ол.
— Хўп, дада, айтаверинг! Қани, олдин кимлардан ола-силарингиз бор, шуни айтинг!
— Ёз, Эшматда юз сўм, Тошматда юз сўм, Исавойда икки юз сўм, Мусавойда икки юз сўм...
— Ҳа, дадажон, айтаверинг, тағин кимларда бор? Дадаси яна уч-тўрт одамнинг номини айтди. Оласи-ларнинг жами минг сўмча бор эди.
— Болам, энди қоғознинг нариги тарафини ағдар. Кимларга берасиларим бор, шуни ёз.
— Қани, айтинг-чи.
— Исматхўжа акага минг сўм, Рустамхўжа акага минг сўм, Эшон акага икки минг сўм, Мулла Умарбойга...
— Э тўхтанг, тўхтанг, дада, энди айний бошладингиз,— деб, ўғли унинг бошини ушлаб кўрди,— бу гаплар иситманинг ҳароратига ўхшайди. Ёта қолинг дада...
Бир одам пулларини йўқотиб қўйиб Худога илтижо қилаётган экан:
— Эй художон агар пулларимни топиб берсанг, бутун умр фақат яхши савоб иш қиламан. У пулларимга бошқа ичмайман! Тинмай ибодат қиламан, - деб қўлларини кўкка чўзиб йиғлаб турган экан, шунда бир чеккада пуллари ётганмиш.
Шунда ҳалиги киши тезда кўз ёшларини артиб:
— Бўлди керакмас, ўзим топдим, - дермиш.
Бир меҳмондорчиликда ёш суриштириб қолишди. Афандига келиб биров:
— Афанди, сиз нечага кирдингиз?—деб сўради.
— Бу йил қирққа кирдим,— деди Афанди.
— Ие,— деди бояги киши,— бундан ўн йил илгари ҳам қирққа кирдим деган эдингиз-ку?
Афанди жавоб берди:
— Қизиқ одам экансиз, кишининг гапи битта бўлади-да.
Бир отахон автобусда битта негрни кўриб қолибди ва сўрабди:
— Болам Мирзачўлданмисан?
— Йўқ отахон, мен негрман, Африкаданман.
Сал ўтиб чол яна сўрабди:
— Болам Мирзачўлданмисан?
— Негрман дедим-ку ота Африкаликман.
— Ҳааа, энди болам гап йўғида гапда...
15 минутлар юргандан кейин, чол яна сўрабди:
— Болам Мирзачўлданмисан?, - деса негрни жаҳли чикиб:
— Ҳа Мирзачўлданман нима эди?, - деса
Ҳалиги отахон:
— Унда нега негрларга ўхшайсан?, - дермиш.
Учта ғирт маст бир таксини тўхтатиб чиқишибди. Таксичи ҳазиллашиб машинани ўт олдириб жойидан жилдирмай беш дақиқача туриб, кейин машинани учириб:
— "Етиб келдик тушинглар" — деса. Биринчи маст раҳмат айтиб тушиб кетибди. Иккинчи маст йўлкирани тўлаб тушибди. Учинчиси таксичини бошига бир шапатдан берибди. Таксичи ичида буниси сезиб қолди деб ўйлаб турса...
Учинчи маст
— "Сен одамларнинг ҳаётига жавобгарсан! Иккинчи бунақа тез ҳайдамагин" — дермиш.