— Йўқ, қайта хурсанд бўлади!
— Ҳа нима иш қиласан?
— Овқат қиламан, сигир соғаман, чой дамлайман.
— Бор, хозир мен сизга дори ёзиб бераман.
— Фақат кўпроқ, кўпроқ...
— Болам нега кўрсатган қизларимни бирортасини ҳам хоҳламаяпсан, деса,
Ўғил:
— Она уларнинг ҳаммаси ғирт, дебди.
— Вой у нима дегани, деса,
Ўғил:
— Нима дейишни билмай, ишёқмас, дангаса, уйқучи, деб тушунтирибди.
Она шунда:
— Вой 3 опанг ҳам ғирт эди, биб бинойи яшаб кетди, қолаверса манам роса учига чиққан ғирт бўлганман. Аданг сезмаган ҳам, дермиш.
— Мен анча йил олдин. 20 ёшимда 39 ёшли аёлга уйландим. Хотинимни 20 ёшли қизи бор эди. Қизини эри йўқ эди. Мени дадам 43 ёшда бўлиб хотинимни қизига уйланди. Яъни дадам мени хотинимга куёв бўлди. Бошқа тарафдан хотинимни қизи менга ўгай она бўлди ва бир ўғил туғди. Менга ука, хотинимга невара бўлди. Бир тарафдан менга ҳам невара бўлди. Натижада мен укамни бобоси бўлдим. Йиллар ўтиб хотиним ҳам ўғил туғди. Дадамни хотини учун ука, мени ўғлимга буви. Ёки мени ўғлим бувисига ука бўлди. Яна бир тарафдан хотинимни қизи. Мени ўгай онам уғлимга опа бўлди. Ҳаммадан дахшати шуки, мен ўғлимга жиян бўлдим. Айтинг мен жинни бўлмай ким жинни бўлсин!?
Талаба: Домла келинг яхшиси мен сизга бир савол бераман, топсангиз зачёткамга баҳоимни қўймайсиз, тополмасангиз 5 баҳо қўйиб берасиз.
Ўқитувчи: Ҳўп, эшитайликчи...
Талаба: Нима қонуний-ю, мантиқий эмас, нима мантиқий-ю, қонуний эмас, нима қонуний ҳам эмас, мантиқий ҳам эмас?
Ўқитувчи саволга жавоб беролмай баҳосини қўйиб берди.
Ўқитувчи: Қани энди жавобни ўзингиздан эшитайликчи...
Талаба: Сиз хотинингиз билан ЗАГСдан ўтгансиз — бу қонуний, лекин сиз 70 ёшдасиз, хотинингиз 20 ёшда — бу мантиққа тўғри келмайди. Сизнинг хотинингизни жазмани бор — бу мантиқий, лекин қонунга хилоф иш қиляпти — бу қонуний эмас. Сиз ҳозиргина ўша хотинингиз жазманига баҳо қўйиб бердингиз — бу қонуний ҳам эмас, мантиқий ҳам эмас.
— Қани аскарлар ким армиягача у-бу пиширган бўлса бир қадам олдинга.
Бир аскар катта қадам билан олдинга чиқибди.
— Пиширгансанми?
— Ҳа, пиширганман.
— Хўп яхши нима пиширгансан?
— Асфальт.
— Привет.
— Аҳволингиз қандай?
— Спасибо. Хорошо. Как ваши дела?
— Яхши. Сиз ўзбекмисиз?
— Да.
— Унда нега ўзбекча гапирмайсиз?
— Я по-узбекски понимаю, но не умею говорить...
— Мени итимга ўхшаркансизда...
— В смысле?
— Менинг итим ҳам тушунади, бироқ, гапира олмайди.
— Ўзимга қолса, ҳеч нарса. Хотинимга қолса, бутун "Отчопар" бозорини сўрайди.