Бир дудуқ дўконга кириб АHMAD чойини оламан деб, ААТКО чойини сотиб олибди.
Китоб магазинига кирган киши сотувчи аёлдан сўради:
— «Эркаклар аёлларни эъзозлаши керак» - деган китоб борми?
— Фантастика бўлими қўшни хонада.
— «Эркаклар аёлларни эъзозлаши керак» - деган китоб борми?
— Фантастика бўлими қўшни хонада.
Ярим кечада учта маст киши темир йўлдан кетишаркан, бири деди:
— Бу зинапоя жуда баланд эканми-а?
— Ушлаб чиқишга тутқичлари ҳам паст экан, деди иккинчиси.
Учинчиси енгил тин олиб:
— Ҳечқиси йўқ, ана лифт келяпти, - дермиш.
— Бу зинапоя жуда баланд эканми-а?
— Ушлаб чиқишга тутқичлари ҳам паст экан, деди иккинчиси.
Учинчиси енгил тин олиб:
— Ҳечқиси йўқ, ана лифт келяпти, - дермиш.
Ёзнинг иссиқ, дим кунларининг бирида подшо Афанди билан боққа чиқди. Пашшалар бет-қўлига қўна берганидан безор бўлган подшо сўради:
— Нега бу пашшалар фақат менга ёпишадилар, сира сизга қўнмайди?
— Зеҳн қўйиб қарасинлар,— жавоб берди Афанди, — пашшаларнинг ҳаммаси ўз пашшангиз!
— Нега бу пашшалар фақат менга ёпишадилар, сира сизга қўнмайди?
— Зеҳн қўйиб қарасинлар,— жавоб берди Афанди, — пашшаларнинг ҳаммаси ўз пашшангиз!
Подшо қаландар либосида йўлда кетаётган эди. Афанди бир дарахтнинг соясида ухлаб ётган экан. Подшо уни уйғотди.
— Ҳа, нима дейсан?! Нега менинг уйқумни буздинг деб дўқ қила бошлади Афанди.
— Биродар, сен яхши кишига ўхшайсан, бир нарса сўрамоқчи эдим, шуни айтиб бергин.
— Хушомаддан Афанди эриб кетиб, ҳовридан тушди:
— Қани, сўра-чи, нима демоқчисан?
— Бу мамлакатнинг подшоси золимми, одилми? Ростини айт.
— Э биродар, нимасини айтасан, у шундай қонхўр, золимки...— деб ёмонлаб кетувди, «қаландар» гапини бўлди:
— Мени танийсанми?
— Йўқ.
— Мен Подшо бўламан.
Афандининг баданига титроқ турди, лекин сир бой бермади:
— Мени танийсанми?
— Йўқ.
— Мен шу шаҳарнинг жинниларидан бўламан. Ҳар ойда уч кун жинни бўламан. Мана бугун жиннилигим бошланган кун.
— Ҳа, нима дейсан?! Нега менинг уйқумни буздинг деб дўқ қила бошлади Афанди.
— Биродар, сен яхши кишига ўхшайсан, бир нарса сўрамоқчи эдим, шуни айтиб бергин.
— Хушомаддан Афанди эриб кетиб, ҳовридан тушди:
— Қани, сўра-чи, нима демоқчисан?
— Бу мамлакатнинг подшоси золимми, одилми? Ростини айт.
— Э биродар, нимасини айтасан, у шундай қонхўр, золимки...— деб ёмонлаб кетувди, «қаландар» гапини бўлди:
— Мени танийсанми?
— Йўқ.
— Мен Подшо бўламан.
Афандининг баданига титроқ турди, лекин сир бой бермади:
— Мени танийсанми?
— Йўқ.
— Мен шу шаҳарнинг жинниларидан бўламан. Ҳар ойда уч кун жинни бўламан. Мана бугун жиннилигим бошланган кун.
Оддий аскар Кайфиев бир қадам олдинга. Кеча яна ичибсиз, агарда ичишни ташласангиз сизга сержант унвонини бераман.
Кайфиев жавоб берибди:
— Сержант унвонини нима қиламан, ичсам ўзимни Генералдек ҳис қиламан-ку.
Кайфиев жавоб берибди:
— Сержант унвонини нима қиламан, ичсам ўзимни Генералдек ҳис қиламан-ку.
35 ёшга кирган бўйдоқ йигитдан сўрашибди:
— Нега уйланмагансиз?
— Ўзимга мос идеал қиз излаб юргандим, ниҳоят топдим!
— Энди уйланасизми?
— Йўқ
— Нега?
— У ҳам идеал йигитни излаётган экан
— Нега уйланмагансиз?
— Ўзимга мос идеал қиз излаб юргандим, ниҳоят топдим!
— Энди уйланасизми?
— Йўқ
— Нега?
— У ҳам идеал йигитни излаётган экан
Бир йигит севган қизига:
— Агар қўлимда нечта мандарин борлигини топсангиз, иккаласини ҳам сизга бераман, дермиш.
— Агар қўлимда нечта мандарин борлигини топсангиз, иккаласини ҳам сизга бераман, дермиш.
Подшо бир куни ийиб кетиб, Афандидан сўради:
Афанди, бугун вақтим чоғ, сенга бирор нарса совға қилгим келяпти. Нима берсам экан, а?
— Химматни ўзларига берсин, шоҳим,— деди Афанди,—қандай нарса берсангиз ҳам менга шаҳар бергандек бўласиз.
— Яхши,— деди подшо,— мен санайман, сен маъқул бўлганини ўзинг танла: юз тилла пул, тўпичоқ от, бир сурув қўй, яхши боғ. Қайси бири маъқул?
—Агар улуғ шоҳим илтифот қилсалар, юз тиллани чўнтагимга солиб, отга миниб, бир сурув бўрдоқи қўйни боққа ҳайдаб кириб борсам. Сизнинг олий химмат Хотамтойлигингизга бутун шаҳар қойил қолар эди - дермиш.
— Иштаҳанг карнайку, борди-ю, ҳеч нарса бермасамчи?
— Нима ҳам дердим,— маъюс жавоб берди Афанди, — унда ўзингизнинг подшо эканлигингизни исбот қилган бўласиз.
Афанди, бугун вақтим чоғ, сенга бирор нарса совға қилгим келяпти. Нима берсам экан, а?
— Химматни ўзларига берсин, шоҳим,— деди Афанди,—қандай нарса берсангиз ҳам менга шаҳар бергандек бўласиз.
— Яхши,— деди подшо,— мен санайман, сен маъқул бўлганини ўзинг танла: юз тилла пул, тўпичоқ от, бир сурув қўй, яхши боғ. Қайси бири маъқул?
—Агар улуғ шоҳим илтифот қилсалар, юз тиллани чўнтагимга солиб, отга миниб, бир сурув бўрдоқи қўйни боққа ҳайдаб кириб борсам. Сизнинг олий химмат Хотамтойлигингизга бутун шаҳар қойил қолар эди - дермиш.
— Иштаҳанг карнайку, борди-ю, ҳеч нарса бермасамчи?
— Нима ҳам дердим,— маъюс жавоб берди Афанди, — унда ўзингизнинг подшо эканлигингизни исбот қилган бўласиз.
