Афанди маъюслик билан туриб берди, полиз эгаси сабзи билан ура бошлади. Афандининг усти юпқа ва сабзи катта бўлганидан, ҳар сабзи текканда ирғиб тушиб, «охири бахайр бўлсин» деб қўяр эди.
Полиз эгаси таажжубланиб сўради:
— Бу нима деганингиз?
— Э биродар, — деди Афанди,— қопдагининг ҳаммаси сабзи бўлганда майли эди-я, ҳали қоп остидаги турпларга навбат келганда, ўпкамни тушириб қўярмикансиз?
— Қани, Эшматвой менга айтчи, одамнинг қайси тиши энг охири чиқади?
— Тилла тишлари.
“Қаттиқ ёмғир ёғаяпти. Майдон сирпанчиқ. Ўйин қолдирилди”.
Ҳаридор:
— Ока қанча бўляпти машина?
Сотувчи:
— 12 та лимон.
Ҳаридор:
— Бўлдими ока, гапизга жавоб берасизми?
Сотувчи:
— Жавоб бераман.
Ҳаридор бориб машинани устига сеткада турган 2кг лимондан 12тасини санаб тахлаб қўйиб:
— Мана ока 12та лимон. Энди машина маники, — дебди.
— Гап йўқ, ман эркакман, гапимда тураман, мана калит.
— Э, гап йўқ ока битта чойхона мандан.
— Гапингда турасанми?
— Э, ока уялтирвос ман битта гапираман.
— Бўлди сан тайёргарлигини кўравер. Ман чойхонани қаерга қуришингни айтаман
— Китоб ёзяпман,— деди Афанди.
— Унда нега бошқа китобдан кўчиряпсиз?
— Вой тентагей, шуни ҳам билмайсанми,— деди кулиб отаси,— одам одамдан туғилгандай, китоб ҳам китобдан пайдо бўлади-да!
— Вилоят ДАН бошлиғи менинг қайнотам бўлади, - дебди.
— Ёлғон! Бўлиши мумкин эмас!
— Нега ёлғон деб ўйлайсиз?
— Унақада божа бўлишимиз керак эди-да.
— Уялмайсизми, судланувчи?! Бу кампир сизга булочка берган экан, сиз эса уни тошбўрон қилибсиз?! Судланувчи:
— Умуман олганда, мен тош эмас, ўзи берган булочкаларни отувдим...
— Йўқ, нима эди?
— 5000 сўм беринг...
— Ухлаяпман ўғлим, ухлаяпман..!