— Ярим кечаси бу аҳволда қаерга кетаяпсан?
— Ичкиликнинг зиёни ҳақида маъруза эшитгани.
— Кечаси учда қайси бекорчи сенга маъруза ўқиб беради?
— Хотиним билан қайнонам...
— Зоопаркда бўганмисан?
Қиз:
— ҳа, бўганман.
Йигит:
— нима бериб боқишган?
Қиз:
— ҳафа бўлиб индамади.
Йигит:
— ҳазиллашдим, ростан бўганмисан.
Қиз:
— ҳа, нимеди?
Йигит:
— нимага қочиб кетгансан?
— Ким бу?
— Бу мен севгиман! Кирсам бўладими?
— Йўқол палакат...!
— Гапираятган гапларингизни фойдаси йўқ, мен карман — дермиш.
Шер маймунга қараб:
— Бу нима, деб сўрабди
Маймун:
— Чиқ-чиқ, - дебди.
Маймун шерга:
— Тур расмга тушураман, - дебди
Чиқ-чиқ қилибди.
— Нархи 1500 бўлади. Бер, - дебди.
Кейин ҳамма ҳайвонлар расмга тушибди. Қуён буни кўриб дўконга борибди.
— Мангаям чиқ-чиқ беринг.
Сотувчи бу милтиқ бўлса керак, деб қуёнга берибди. Айиқ қуёндан сўрабди:
— Бу нима?
Қуён:
— Чиқ-чиқ, дермиш
— Тур! Бииир-иккииии-ууууч.
— Чиқ-чиқ
Гумбуллаган овоз келибди. Қуён айиқни отиб қўйибди. Қуён ўлган айиққа қараб:
— Шантаж қилма! Барибир, 1500 берасан, - дебди.
— Тағин бирор нима қилиб қўймагин-а!
Корейс итни олиб кетди ва бир ҳафтадан сўнг дўсти унинг уйига келди. Қараса ит йўқ. Ит қани деб сўраса, қочиб кетди деб алдади. Аслида эса у итни сўйиб еб қўйган эди.
Эхх дедида яна бир итни тутқазди ва ўша гапини уқтириб кетди. Корейс итни яна еб қўйди ва яна турли баҳоналар билан алдади.
Учинчи маротабасида ўзбек корейсни қўлига итни тутқазаётиб шундай деди:
— Яна буни ҳам еб қўймагин. Бизда ит ва кучукларни ейишмайди. Сен ҳам ўзбексан, ўзбексан, ўзбек, ўзбек!
Корейс итни олиб кетгач, қани буни нима қиларкин деб ортидан кузатса, корейс итни олдига қўйволиб:
— Сен ит эмассан, сен қўйсан, сен қўйсан, қўй, қўй - деб турганмиш.
— Кун бўйи ҳеч нарса қилмасдан ётавериб, зерикиб, чарчаб кетмайсанми?
— Қанақасига ҳеч нарса қилмасдан, мен ҳар замонда у ёқдан бу ёққа ағанайман - дебди.
— Сизга ичиш, чекиш, бегона аёллар билан мулоқотда бўлиш таъқиқланади.
Бемор ўзича ўйлади:
«Хотиним қурмагур шу ергаям келиб кетдими дейман?»