— Олдин ҳам яхши яшардик, хозир ҳам яхши яшаябмиз бундан кейин ҳам яхши яшаймиз! - деса,
Котиба ўрнидан туриб:
— Бизчи? - дермиш.
— Ойи-ойи адам қаёдала?
— Даданг Америкада дипломат бўлиб ишлийди.
— Оғайни сен пайпоғийни қачон ювасан?
— Мен пайпоғимни ерга қўяман, агар у ерда тик турса, демак ювиш зарур...
— Сенчи?
— Мен пайпоғимни шипга қаратиб отаман, агар у ёпишиб қолса, унда ювиш зарур.
Ҳаммаси кўнгилдагидек ўтди. Талаба ўзида йўқ ҳурсанд. Профессорга фахр билан:
— Менимча, ҳаммасини тўғри бажардим.
Профессор:
— Яширмайман, ростдан ҳам ҳаммаси тўғри бўлди. Лекин охирида чақалоқни орқасига, уриш керак эди, чақалоқни..
— Бу, сизларни муросага келтирганим учун пичоқ учи,—деди.
— Врачни нимада айблаяпсиз?
— Квартирамни ўғирлашда ёрдам бергани учун.
— Қанақасига?
— У менга кечалари уйқу дори ичиб, деразани очиб ухлашни маслаҳат берувди.
— «Ўғирламоқ» сўзининг ўтган замони қандай бўлади?
— «Ўғирлади» бўлади.
— Келаси замоничи?
— Қамоқ-да!
Йигит: — Агар сени топиб олсам, ғунча лабингдан ўпиб оламан.
Қиз: — Агар тополмасангиз, эшикни орқасида бўламан хўп!
— Жон-хотинжон бизни кимларга ташлаб учиб кетмоқчисан, супургингни ушлавобсан дермиш...