— Кел ёнимга.
— Йўқ.
— Кел энди бир марта, йўқ демагин.
— Йўқ дедимми йўқ!!!
Шундай қилиб ер юзидан динозаврлар буткул йўқ бўлиб кетишди...
— Дада менга 5000 сўм берсангиз, кечаси ойим ким билан ухлаганларини айтаман.
Отанинг жаҳли чиқиб
— Мана 5000 сўм. Ойинг ким билан ухлаганини тез айт!!!
Ўғил:
— Мен билан ухладилар...
— Укам менга 1 метр ароқ бер, - дебди.
Бармен ҳайрон бўлиб:
— Окам бизда ароқлар метрлаб эмас, литрлаб сотилади, - деса
— Менга 1 метр берасан, - деб туриб олибди.
Барменни калласи ишлаб столнинг устига бир метр узунликда ароқ тўкиб:
— Мана ока, ўлчаб олинг, - дебди
Маст бола, ўлчаб бўлиб:
— Энди газетага ўраб бер, - дермиш...
— Майли, рухсат.
Бир ҳафтадан сўнг.
— Хўш, солдат Сотволдиев ўғилми қизми?
— Билмадим, ўртоқ капитан. 9 ойдан кейин маълум бўлади.
— Т-т-т-т-т...
Рульдаги:
— Тезроқми?
— Т-т-т-т-т...
— Янаям тезроқми?
— Т-т-т-т-т...
— Бундан ҳам тезроқми?
— Т-т-т-т-т...
— Бундан тез юролмайман!
— Т-т-т-т-т-ешавой тушиб қолди!!!
— Ҳа, қизим.
— Дадам хизматкор опани "фариштам” — деди. Хизматкор опа энди қачон учади?
— Ие, ростан-а? Унда бугуноқ учади.
— Эй, тўхта синдирма, мен ўлиб қоламан ўлдирмасанг учта тилагингни бажо келтираман дебди.
Алкаш ўзи кайфда, бу ёқда балиқ гапиряпти, қотиб қолиб, нима сўрашни ўйлаетган пайтда, хотини келиб:
— Дадаси мен битта тилак айтай, сиз иккитасини айтасиз, - дебди.
Алкаш:
— Майли айт.
Хотини:
— Эрим доим мани ўйласин, фикру ҳаёли доим манда бўлсин, фақат ва фақат мен ҳақимда ўйласин деса.
Алкашни хотини бир бутилка ароқга айланиб қолибди.
— Дада, мен эрга тегаяпман!
— Кимга?
— Попга.
— Нима ақлдан оздингми? Попни нима қиласан?
— Дада бу севги, юрагимга буйруқ беролмайман ахир
— Кечки овқатга олиб кел уни, мен бир гаплашиб кўрайчи.
Кечки овқатда суҳбат бошланибди.
— Хўш куёв бола, мани қизимни битта кийими 10000$ туради, ҳар ҳафтада алмаштиради. Қандай олиб берасан?
— Худойим ўзи ёрдам беради.
— Ҳар ҳафтада бир марта Парижда сочини турмаклатади, буничи?
— Худойим ўзи ёрдам беради
— Қизим фақат Феррари минади, ҳар ярим йилда янги моделидан олади, буни нима қиласан?
— Худойим ўзи ёрдам беради.
Овқатдан кейин поп кетибди. Қизи дадасидан сўрабди:
— Хўш дада куёв сизга ёқдими? Қандай экан?
— Ўзику тоза лақма экан, лекин мени худо деб билаётгани менга ёқди.
— Қаерга кетяпсиз?
— Шаҳарга.
— Илгари ҳам шаҳарда бўлганмисиз?
— Кўп марта бўлганман.
— Қалай, бизнинг шаҳар сизга ёкдими?
— Йўқ, маъқул бўлмади. Қаровсиз, ифлос, қимматчилик...
— Одамлари қалай?
— Шаҳарнинг бойлари қупол, фирибгар, очкўз экан.
— Шаҳарнинг беги тўғрисида нималар билдингиз?
— Шаҳари шу бўлса, унинг беги нима бўлар эди! Мол эгасига ўхшамаса, ҳаром ўлади. Бекни хам ўта кетган золим, маишатпараст одам дейдилар.
Сипоҳининг қути ўчди, мўйлабларини бураб, кўзларини чақчайтирди ва дағдаға билан деди:
— Мен бу шахарнинг бегиман!
Афанди дарров сўрашгани қўл чўзиб:
— Саломатмилар? Яхшиям шаҳарнинг беги тўғрисидаги гапларга ишонмаганим.— деди.