— Бу дориларни бир ой ичасиз. Ўттиз кундан кейин ичиб бўлгач яна кўришамиз.
Бемор уйга боргач:
— Тўхта! Бу ой 31 кун-ку ахир!!! - дермиш боши қотиб!
— Лапашанг "бир ишни қандай бажарсам экан?" деб ўйлавериб ўйига етолмайди.
Овсар эса ўзи қилиб қўйган ишни "бу ишни ким қилди экан?" деб ўйига етолмайди.
— Ўғлингизни устидан яна шикоят тушди. Уни қизларга суяги йўқ! Ҳадеб тегажоқлик қилаверади.
Боланинг онаси:
— бу ўғлим отасига тортди! Агар бирор чорасини топсангиз, илтимос менга ҳам хабар қилсангиз!
— Ойлик олдингизми адаси?
Эри кесатишли оҳангда:
— Бугунмас! Чарчадим! - дермиш.
"Тиши йўқ ит сотилади. Тиши йўқ экан деманг! Томоқдан бўғишни билади".
— Юр, шаҳар айланамиз.
— Хўп, юр, -дебди-да, қўлига таёқ олибди.
Биринчиси:
— Бу таёқни нима қиласан, - деса.
— Йўлда арвоҳ чиқиб қолади. Мен арвоҳдан қўрқаман. Таёқ билан ураманда!
— Мени оқ отда олиб кетасизми қора отдами? - деса,
Йигит:
— Менга фарқи йўқ! Хотинимни кўндирсанг, қўлимда ҳам кўтариб олиб кетаман, - дермиш.
— Вой... Бу нима аҳвол!? Юзингга нима қилди?
— Яхши кўрган қизимни деб урушиб кетдим.
— Ким билан? Қизнинг бошқа севган йигити бор эканми?
— Йўғ-е. Хотиним билан...!
— Анави дарахтни кўраяпсанми?
— Ҳа.
— Ундаги қушничи?
— Ҳа.
— Қушнинг оёғидаги чумолиничи?
— Йўқ кўрмаяпман.
— Мен шуларнинг ҳеч қайсини кўрмаяпман, - дермиш.
Йигит афандига бор гапни айтиб, нима қилишга боши қотиб турса, афанди кимнингдир телефон рақамини териб:
— Алло, бу Соғлиқни сақлаш вазирлигими? Дўстимнинг соғлиғини сақлаб беринг, - деган экан.