— Бугун таъбим тирриқ. Энди ўзингдан ҳам қизиқ, кулдирадиган одам топиб кел!
Афанди «хўп» деб чиқиб кетди. Бир оздан кейин бир жиннини олиб келди. Жинни пойма-пой, алмойи-алжойи гапларни гапиравериб, подшонинг баттар таъбини тирриқ қилди. Унинг ғазаби қўзғаб, мулозимига буюрди:
— Бор, жиннига юз таёқ ур, жинни келтирганга икки юз таёқ ур!
— Ана холос,— деди Афанди хандон ташлаб куларкан,— жиннининг ўзи битта эди, жинни келтирган билан иккита бўлди, мана, ур деган билан учта бўлди.
— Дадаси, эсингиздами турмуш қурмасимиздан илгари ҳар бир учрашувимиз романтика эди. Кечалари ташқарига чақирардиз, ман уйдагилардан бекиниб олдизга чиқардим. Қандай мазза эди...
Худди шундай учрашувга таклиф килинг! - деса,
Эри:
— Хўп Азизам, бугун кечқурун соат 22:00да болаларни ухлатиб, ошхонага чиқ чой ичамиз! - дермиш.
— Сен "ўчиришни" ўрганишинг керак эди-ку!
Биринчиси дебди:
— Мени хотиним шунақа покиза, шунақа озода. Кеча кўйлагимни ювиб, дазмоллаб қўйибди. Кўйлак худди янгидек, кийилмагандек бўпти.
Иккинчи эркак дебди:
— Мени хотиним шунақа чевар-ки...! Тиззалари йиртилган шимни тикиб қўйибди. Ҳудди йиртилмагандек...
Учинчи эркак ҳам уларга қараб туриб дебди:
— Мени хотиним ҳам жуда озода, чевар! Уйимизни деразасини ювиб, парда илиб қўйибди. Кўрсангиз ҳечам пардаси бор, ювилган дераза демайсиз...!
— Нимага унақа деб ўйлайсан?
— Уларни ўзи шунақа дейишади-ку! Бўш вақтимда кира қиламан, ўзимни ишим бор, бизнесим бор дейишади-ку!
Аввал қайноққина бўлади. Одамга ёқади. Кейин муздек бўлади. Ичган сари музлатади.
— Бормайман. Оёқларим оғрияпти.
— Нима бўлди?
— Ёшим 40 дан ошди.
Шу бир ой ичида кўп пул ишлаб топишим, уй, машина олишим, уйланишим ва фарзандли ҳам бўлишга улгуришим керак.
Бу мени йил бошида режалаштирган ишларим эди.
Режали иш қилдеб ўргатишар эди катталар...