— Ие, газ келадими?
— Йўқ, баҳор келади.
— Йигирма йилдан кейин синфдошларингизни суратларига қараб эслаб юрасизлар.
Ўқувчилардан бири:
— Раҳматли устозларимизни ҳам эслаб ўтирамизми?!
— Мана қаранглар! Бир стакан ароққа чувалчангни солсак, у ҳалок бўлади. Айтинглар-чи, ароқ инсон организмига қандай таъсир қилар экан?
Ўқувчилар:
— Демак, инсон ароқ ичса, ичидаги ҳамма гижжалар ўлар экан...
Жиннилар:
— ЭЭ, қаерга ўтирасан, жой йўқку, - деб ўтиб кетишибди.
— Кечирасиз, сиз ўғлингизга келган бўлсангиз керак?!
— Йўқ, мен синфдан-синфга қолавериб мактабни ҳалиям тугата олмадим. Сиз-чи? Турмуш ўртоғингиз ўқитувчи бўлса керак, уни кутиб олиш учун келдингизми?
— Қаёқда?! Дадамни дарслари тугаса, уйга олиб кетиш учун келдим.
— Отахон бу молларингиз бир кунда қанча сув ичишади?
— Оқими қорасими?
— Оқи?!
— 2 пақир сув ичади кунига...
— Қорасичи???
— Уям...
— Отахон бу моллариз кунига қанча хашак ейди?
— Оқими қорасими?
— Оқи?!
— 4 тоғорадан хашак ейди..
— Қорасичи?
— Уям...
— Отахон бу моллариз кунига қанча сут беради?
— Оқими қорасими?
— Оқи?!
— 15 литрдан сут беради болам...
— Қорасичи???
— Уям...
— Эй, отахон одамни эзвордингиз. Савол берсак, оқими қорасими дейсиз, оқи десак, мана бунча дейсиз қорасичи десак уям дейсиз. Бу нимаси?
— Эй болам оқи узимникида.
— Ҳа тушунарли қорасичи, деса...
— Уям.... дермиш
— Тўртбурчак устоз.
— Яхшилаб ўйлаб кўр! Ерни шакли қандай?
— Учбурчак устоз.
— Чиқ синфдан! Сендек ўқувчи ҳеч кимга керакмас!
— Бекор қилдингиз! Устоз, ҳали кўришамиз! Ер думалоқ!
— Алло, тезоқ етиб келинг. Ўғлим суварак еб қўйди.
— Ҳечқиси йўқ! Кўнгли беҳузур бўлиб, чиқариб юборади.
— Мен ўғлимга “Суваракка қарши дори”ни ичирган эдим...
— Тез манзилни айтинг! Йўлга чиқяпмиз!
— Менга бир баҳайбат, қопағон ит топиб келинг!
Афанди эса, буйруқнинг аксини қилиб, ювош бир ит топиб келди. Ҳоким Афандини койиди:
— Мен сизга «қопоғон ит топиб келинг!» десам, жуда ювош итни олиб келибсиз.
Афанди бепарво жавоб берди:
— Тақсир, хотиржам бўлинг, бу жанобларининг олдида беш-олти кун турса, ўзларидан таълим олиб, занжирини ҳам узадиган бўлиб кетади.
Сотувчи қутига қўлпоқни ўрнига адашиб аёлларнинг тунги кўйлагини солиб берибди.
Йигит бир варроқ қоғозга ушбу сўзларни ёзиб, қутини севган қизининг уй манзилига жўнатиб юборибди.
“Севгилим! Сизга нима совға беришни узоқ ўйладим. Ваниҳоят, энг яхши совға шу бўлса керак деган умидда олдим. Уни дўкондаги сиз тенги бир қизга кийдириб кўриб, олдим. Бу совғамни кийиш ва ечиш жуда осон экан, ўзим кўрдим...”