Битта жинни қўлига болта олиб шифокорни қувиб кетибди. Кейин жиннихонани охирги қаватига етганларида умуман қочадиган жой қолмабди.
Шифокор қўрқиб кетиб, "Энди мени ўлдиради" деб ўйлаб турганида, жинни болтани шифокорга бериб "Энди сен мени қув", дермиш.
Ота-оналар мажлисида мактаб директори:
— Ҳурматли ота-оналар! Сизлардан илтимос, қизларингизни “Ўқишга кира олмасанг, эрга бериб юбораман” деб қўрқитманглар! Билган саволларига ҳам нотўғри жавоб беришмоқда.
Поезда бир купеда эркак ва аёл кетишяпти. Аёл тинмай қўшиқ айтяпти. Эркакнинг асаби ўйнаб:
— Бўлди қилинг қўшиқ айтишни.
Аёл:
— Мен қўшиқчиман. Тошкентга кўрик-танловга кетяпман. Тайёргарлик қилишим керак.
Эркак шартта кийимларини ечишни бошлабди.
Аёл:
— Бу нима қилганингиз? Уялмайсизми?
Эркак:
— Мен эркак кишиман. Тошкентга хотинимни олдига кетаяпман. Тайёргарлик кўришим керак.
— Ойижон, бугун мактабда “Ким бўлсам экан?” мавзусида иншо ёздик.
— Жуда яхши! Сен ким бўламан деб ёздинг?
— Мен келин бўлмоқчиман деб ёздим.
— Сен ўтириб чиққанмисан?
— Ҳа, 11 йил.
— Қаерда?
— Мактабда.
— Агар сенга катта пул эвазига кўчага чиқиб “Мен бадбашараман” деб бақириб юргин дейишса рози бўлармидинг?
— Албатта! Бадбашара бўлсам ҳам аҳмоқ эмасман-ку!
Имтиҳон саволига жавоб тополмай ўтирган талаба ёнига ўқитувчи келиб:
— Бу фандан билиминг ёмон экани кўриниб турибди. Кел, сенга бошқа савол бераман. Мана шу хонада нечта чироқ бор? - дебди.
Талаба саволга жавоб топа олмай ўтирганида, тепадаги чироқларни санаб чиққан экан. У дарров, - саккизта, - дебди.
Ўқитувчи эса:
— Тополмадинг. Мени портфелимдаги билан тўққизта. Имтиҳондан ўтолмадинг, - дебди.
Талаба иккинчи мартта имтиҳонга кириб, яна шу ҳолатга тушибди. Энди у профессорни саволига, - тўққизта чироқ бор, - деб жавоб берибди.
Профессор:
— Топа олмадинг. Бугун мени портфелим бўш, - деса,
Талаба:
— Лекин мени сумкамда бор!, - деган экан талаба.
Она бўйига етган қизини чақириб:
— Қизим мана яқинда турмушга чиқасан, кел эр-хотин орасидаги алоқаларни сўзлашиб олайлик, - дебди.
Қиз онасига қараб:
— Нималар ҳақида билмоқчисиз? - дебди.
Бир куни афанди анҳор ёнидан ўтиб кетаётса, сувга чўкаётган болани кўриб қолибди.
Афанди сувга сакраб, уни қутқариб олиб, уйига олиб борибди.
Болани ташлаб кетаётса, ота-онаси унга раҳмат ҳам айтмабди.
Афанди кўчага чиқса, бир пайт болани отаси орқасидан югуриб чиқибди.
Шунда афанди:
— Майли, қўяверинг, ҳожати йўқ... Мен болангизга чин дилдан ёрдам бердим, - деса, отаси:
— Боламни бошида шапкаси бор эди, қани? – дермиш.
Азобда ўтади сенсиз кунларим,
Тунлари бедорман сенда ўйларим.
Ҳаёлим, ҳаётим сиздадир доим,
Қачон кўпаясан мени пулларим!